Blog

Een stapje terug.

Michaela11 januari 2023

Misschien is het je opgevallen dat ik steeds minder schrijf hier, ik nam namelijk steeds meer een stapje terug.

1 jaar bedgebonden.

Ik lig nu precies een jaar op bed, en als ik dan kijk naar wat ik heb bereikt in dat jaar, ben ik daar enorm trots op. Maar het was ook enorm zwaar en eng. Soms voelde het alsof ik gek werd, totaal de controle kwijt, en dan ook nog eens enorm alleen zodra Joury niet meer heel de dag de trap op en af kon.

Ik heb met veel demonen moeten vechten, want veel afleiding heb je niet en er komt veel naar boven. Ik heb elke gedachte gehad die je je maar kan bedenken, en vrijwel elk trauma, wat er een hoop zijn, werd herbeleeft omdat ik deurtjes open bleef trekken, of open bleven schieten. Ik kon er niet om heen.

Onderweg heb ik ook fantastische mensen leren kennen, die ik heb mogen inspireren, een hart onder de riem heb mogen steken, en zij andersom voor mij. Dankjulliewel voor mij door de donkerste dagen heen te dragen, met alle liefde en geduld, en er ook weer te zijn met gejuich op mijn lichtste dagen. Er zijn als ik weer eens verdween omdat alles teveel werd. Zonder oordelen mijn verhaal mogen doen en mij niet anders “aankijken”. Dat is wat een mens echt nodig heeft.

Er komt wanneer de tijd daar is een heel ander persoon dit bed uit dan dat er toen is ingegaan, maar zeker niet op een slechte manier, al denken sommigen daar misschien anders over. Ik ben meer voor mezelf gaan kiezen en dat was hard nodig.

Mijn blog.

Aangezien het altijd mijn doel in het leven is geweest mensen te helpen en dit de enige manier was waarop ik dat kon, vanuit mijn bed in de toestand waarin ik verkeerde, deed ik dat met alle liefde. Het bracht mij een nut, een doel, een passie, levenslust.

Maar het was praktisch een baan voor me, geen slechte, zelfs een mooie, maar wel een baan. Niet het er voor mensen zijn maar dit platform volhouden; Aandacht vragen voor M.E., uitleggen wat het nou inhoudt etc. Iets wat ik eigenlijk nooit zou hebben moeten doen, het is niet eerlijk om dit in de hand van de mensen die er aan lijden te leggen, maar het was wel nodig.

Ik heb er altijd veel uitgehaald, anderen hun blogs, en dat wou ik ook voor anderen mensen doen, ze begrip geven en dat ze echt niet gek zijn. En zeker omdat schrijven mijn passie was en blijft leek dit mij het beste om te doen. Het gaf mij een nut en een doel.

Ik kan alleen mijn energie hier niet meer aan kwijt. Iniedergeval nu niet. Ik hoop oprecht dat ik de afgelopen jaren wat bewustzijn heb kunnen creëren en mensen een hart onder de riem heb kunnen steken. Dat ik mensen duidelijk heb kunnen maken wat dit is en echt mensen heb kunnen helpen.

Maar net zoals ik bij de mensen om mij heen motiveer niet meer te doen dan ze niet aan kunnen, moet ik dat ook op mijzelf toepassen. Het leven is niet makkelijk geweest de afgelopen jaren, wat ik in mijn berichten misschien weleens heb vermeld maar vooral veel achterwegen heb gelaten, moet ik even daar op gaan focussen en mijn “baan” op pauze zetten.

Verder..?

Ik weet niet voor hoelang dit is, ik weet dat schrijven iets is wat bij mij hoort en wat ik ook nodig heb en zal blijven doen, alleen zijn dit dingen die ik lastiger vind om te delen, zeker omdat sommige dingen nog te recent zijn. Aan de andere kant vind ik het wel belangrijk voor mijn verwerkingsproces en het achter mij laten. Er heerst ook zo’n taboe op om dit openlijk te bespreken, nou heb ik mij eerder daarover heen gezet maar dit voelt zwaarder. Ook weet ik niet of M.E. on the Pea hier de juiste plek voor zou zijn.

Ik wil dit ook niet volledig afsluiten, misschien schrijf ik nog weleens wat, maar iniedergeval niet meer zo als het was, voorlopig niet in ieder geval.
Ik ben ontzettend dankbaar voor iedereen die dit met mij wou delen. Ik heb dit met zoveel liefde en plezier gedaan.

Heel veel liefs,
Michaela ♥️