Het heeft lang geduurd om wat te schrijven omdat na het zetten van de piercing er zoveel in ons leven gebeurde dat het niet bij te benen was. Al denk ik wel dat ik het zonder de piercing nooit zo goed had kunnen redden.
Doordat het met mijn man heel slecht gaat kwam er veel op mijn bord, heel veel meer. Zowel fysiek omdat ik bepaalde dingen zelf moest doen, maar ook mentaal/emotioneel om er zo goed mogelijk voor mijn man te zijn. Nou is dat altijd mijn sterke punt geweest maar volledig voor 2 mensen alles moeten onthouden, aansturen, regelen, en verwerken/helpen met verwerken is toch best wel wat zelfs als je niet al in mijn situatie verkeerd.
En hoewel ik er behoorlijk uitgebrand van ben merk ik dat ik toch nog sta ( figuurlijk gesproken dan 😂). En ik denk dat de piercing hier veel aan bijgedragen heeft. Dat is lastig te zien omdat als buitenstaander je me als het ware nogsteeds in het donker op bed ziet liggen en vaak heel laat op wappjes etc. reagerende (omdat ik wel gewoon even uitgebrand ben) en niet echt verder gekomen lijk te zijn, maar zo voelt het niet. Zeker na dit alles dat ik niet achteruit ben gegaan is al heel wat maar het voelt ook niet alsof ik stil ben blijven staan.
Ik voel me sowieso weer meer een mens, ik leef weer meer. Maar boven alles uit steekt nog wel dat ik echt nogsteeds minder angstig ben, en dat scheelt een hoop. Zeker sinds de traumatische gebeurtenissen van 2020 (brand, zo hard crashen dat ik dacht dat het het einde was, begin van de pandemie etc.) was ik vrijwel niets anders meer dan angstig, soms was ik wel gelukkig ofzo daar niet van, maar ik was tegelijkertijd ook altijd angstig, mijn zenuwstelsel zag werkelijk alles als gevaar. Alles zorgde voor een enorm grote angst reactie in mijn lichaam, de vecht, vlucht en vooral bevries reactie.
Dit is zo enorm veel minder, ik durf weer dingen die ik al jaren niet meer heb gedurfd, al waren ze maar heel klein, daar ben ik zo trots op. Maar het scheelt ook enorm. Mijn zenuwstelsel gaf als het ware bij elk pijntje bijvoorbeeld of zelfs een berichtje sturen het signaal af dat ik in groot gevaar, zelfs dodelijk gevaar was. Al wist ik logischerwijs wel dat dit niet zo was, kon ik mijn zenuwstelsel dat niet wijs maken als het ware. En daar heeft de piercing denk ik wel het meest mee geholpen, en ook met het dingen ook werkelijk kunnen laten gaan afentoe, wat ook vast zat aan die gevaar reactie. Het is werkelijk een last van mijn schouders.
Dus ookal zie je er eigenlijk niet zoveel aan als je naar mijn situatie kijkt, ik voel het dus wel. 🌕
Liefs,
Mich ❤️
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
No Comment