Ik kreeg net een brief met de vraag of ik mijn museumjaarkaart nog wou verlengen, naar musea gaan is iets wat ik altijd al graag gedaan heb en daarom heb ik ook al sinds ik klein was met trots deze kaart. Het bracht mij veel vrijheid, omdat ik wanneer ik ook wou of hoe ik er op dat moment financieel ook voorstond, naar een museum kon, even weg, even genieten.
Nou ben ik al jaren niet meer in een museum geweest, de laatste keer alweer 3 jaar terug, en daarvoor al steeds sporadischer. Toch wou ik hem blijven aanhouden omdat het een deel van mij was, een deel dat ik niet wou loslaten. Het is eigenlijk het enige wat ik ondertussen nog over had gehouden maar ik denk dat het nu toch echt tijd is om het los te laten, niet alleen is het financieel gewoon een veel te grote lastenpost op het moment, ook denk ik dat het gewoon tijd is.
Het zal raar voelen, want naar musea gaan voelde als een deel van mijn identiteit, een deel wat ik na een héle lastige periode weer terug had gevonden, en nu werd het weer weggenomen. Het ziet er niet naar uit dat in de nabije toekomst naar een museum gaan een reël plan is, en toch breekt het mijn hart die kaart los te laten. Ik weet dat het niets zegt over de toekomst, ik kan hem altijd weer opnieuw nemen, maar soms is toegeven dat dingen gewoon niet meer gaan, en loslaten wat je zo graag zou willen, heel belangrijk. Ookal maakt dat het niet minder pijnlijk.
Op een dag hoop ik weer op deze prachtige plekken te kunnen zijn, maar voor nu laat ik los.
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
1 Comment