Er is vaak de veronderstelling dat mensen die in een rolstoel zitten maar nog wel hun benen kunnen gebruiken, hele kleine stukjes kunnen lopen, lui zijn. Niets is minder waar, vaak zijn deze mensen juist veel te lang doorgegaan, veel te lang door blijven lopen, waardoor ze nu amper meer anders zouden kunnen al willen ze dit graag. Het is namelijk enorm lastig deze keuze te maken, het is een waar gevecht, met jezelf, met vooroordelen, met de maatschappij. Vol met vragen van vaak zelfs vreemden die je totaal niet zou hoeven beantwoorden maar zij wel denken dat jij hun een antwoord vereist bent, alsof hun degene zijn die mogen goedkeuren of jij wel in die rolstoel mag. Waar soms zelfs verteld wordt dat je veel aantrekkelijker zou zijn zonder (niets van waar!).
Maar het is ook niet alleen voor onszelf een hele verandering, maar ook voor de mensen om ons heen, er veranderd voor hun ook een hoop, zeker als je zelf niet instaat bent de rolstoel aan te sturen en dit door een ander gedaan moet worden. (Waarvan sommige mensen soms ook nogeens denken dat dat zomaar mag zonder toestemming maargoed dat is een ander verhaal) Dit gaat vaak gepaard met veel frustraties, gehuil, ruzies, misverstanden etc. Niet omdat mensen niet willen helpen of het niet goed willen doen maar omdat het gewoon een hele verandering is die niet gelijk gemaakt is, die best wel lastig is. Wat hier van het grootste belang is, is communicatie. Zonder kom je negens (letterlijk soms), zeker als jullie beiden lekker koppig zijn. (Zoals wij 😂) En soms komt er wat geruzie bij te pas omdat je elkaar niet begrijpt maar met genoeg liefde en wil kom je er alleen maar sterker uit.
(Ik schreef onderstaande op 15 september 2021 maar realiseerde mij dit nooit op mijn blog geplaatst te hebben)
Vandaag 2 jaar geleden was mijn eerste social media “outing” in een rolstoel. Sowieso de eerste keer dat ik mij er echt in liet fotograferen.
Dit was een ontzettend moeilijke dag, tot deze dag stapte ik altijd uit de rolstoel om een foto te nemen, ik was er namelijk enorm onzeker over. Ik was bang dat mensen mij niet meer mooi of aantrekkelijk gingen vinden, of sowieso anders naar mij gingen kijken en de reacties die ik zou krijgen. Ik was zo enorm onzeker.
Ik heb deze dag ook veel gehuild (wat je misschien ook wel ziet). Sowieso het accepteren dat zonder rolstoel gaan echt echt niet meer ging hoe graag ik ook zou willen. Maar daarbij moest Joury er ook nog erg aan wennen, die was het nog niet zo gewend om een hele dag weg te gaan en dan ook nog een rolstoel te moeten duwen. Dit zorgde voor enorm veel frictie, ik voelde mij onbegrepen en hij ook. Hij liet mij vaak ergens staan om ergens naar te kijken bijvoorbeeld of was het zat mij te duwen, ik kon niet zomaar ergens gaan kijken naar wat ik wou want de dag was al vermoeiend genoeg zonder opstaan en dat zorgde ook weer voor een hoop discussies. Wat ook gewoon heel begrijpelijk is, want niet voor mij was dit een hele omslag maar ook voor Joury en iedereen om mij heen.
Ook had ik dus besloten gewoon in de rolstoel op de foto te gaan en dit zorgde ook nog voor wat onenigheid, aangezien ik vrij lang ben was er normaal niet zo’n probleem om een foto van mij te maken maar nu waren alle foto’s van boven en de verkeerde hoeken en ik werd hier gewoon enorm emotioneel van, ik voelde mij nog minder mooi hierdoor en mijzelf overhalen leek mislukt.
Achteraf ben ik toch enorm trots op deze foto’s en deze dag. We hebben samen enorm veel bereikt en geleerd. Misschien met wat ruzietjes en wat tranen maar dat is erg begrijpelijk, het is gewoon wennen. Maar ik ben enorm trots op waar ik en wij nu zijn. En enorm trots op dit begin. Deze stap nemen heeft mijn leven veranderd en ik ben ontzettend blij dat ik het gedaan heb. Deze foto’s koester ik dus zeker.
Het kan zo lastig zijn een mobility aid te accepteren maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Helaas zullen we altijd nare reacties houden maar het heeft mijn leven verrijkt
Ondertussen ben ik dus al meer dan 2 jaar verder en ik kan niets anders zeggen dan hoe blij ik ben met deze keuze, en dat ik mij er eigenlijk helemaal niet meer onzeker in voel, ik ben gewoon zo blij dat ik eens een keer buiten kan zijn, al is het over het algemeen voor een medische afspraak. Ik ben benieuwd hoe dit gaat als ik wat meer zelfstandig naar buiten kan in mijn elektrische rolstoel die toch wel echt een stuk lomper is dan de rolstoel waar wij altijd mee weg zijn (elektrische past niet in onze auto), maar ik heb er vertrouwen in dat dat met de tijd ook beter gaat zijn, want de vrijheid die ik er vorig jaar al mee gevoeld heb was fantastisch. Ik ga ervoor deze lente genoeg te kunnen, al is het in de kantel stand (waardoor ik dus inprinciepe lig in de rolstoel), een rondje te doen, waardoor ik eindelijk eens zie waar ik eigenlijk woon!
Liefs, Mich ❤️
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
juist wat je je koppigheid noemt, zorgde ervoor dat je dit durfde, want het vereist heel veel moed, ook naar jezelf toe ja.
Dus chapeau en hopelijk ben je sindsdien nog heel vaak naar buiten gekund, en nog steeds! De mensen die daar een oordeel over hebben (of ze dat nu uirspreken of niet), hebben zelf een behoorlijke handicap. In hun geval écht tussen de oren. 🙂