Nu ik steeds meer leer dat M.E. ook getriggerd kan worden door een ongeluk begin ik mij af te vragen of ik niet al langer ziek ben dan ik dacht, als ik zo terug denk is het wel logisch. Het enige moment waar ik het altijd aan terug kon knopen is de griep die ik elk jaar standaard kreeg met oud en nieuw of mijn verjaardag. Maar in decemer 2011 kreeg ik een best hevig ongeluk, met een enorme hersenschudding als gevolg, 9 jaar later werd er pas naar mijn hersenen gekeken of er niet toch wat was, best wel vreemd toch? Tiener met zoveel klachten niet lang na een ongeluk met een enorme hersenschudding als gevolg? Maargoed, uit de MRI kwam niets, of er ooit wel wat gezeten heeft? Geen idee. Maar kennelijk hoeft er niet persé wat te zien te zijn om het getriggerd te hebben.
Ik keek daarnet zoals bijna elke dag in mijn Facebook herinneringen en zag wat over mijn vriendje toen der tijd, degene die er ook bij was toen het gebeurde, ik weet nog dat mijn ouders er met mijn broers verjaardag (over zo’n 2 weken) erg geschrokken waren dat ik er niets over gezegd had, maar ik me ook afvroeg hoe je zoiets niet merkt?
Ik weet eigenlijk niet heel veel meer van heel die tijd als ik eerlijk ben, afentoe hoor ik mijn broer praten over onze kindertijd, over dingen waar ik niets meer van weet, dat doet mij best wel pijn. Ik denk dat ik veel in trauma weggestopt heb, ik mocht niet huilen of er over praten, dus wat kan je dan anders dan wegstoppen? Kennelijk heb ik daarmee ook de fijne herinneringen weggevaagd. Afentoe komen er dingen terug, meestal nog de nare maar hopelijk ook ooit de mooie weer, dat zou ik heel fijn vinden want ik weet ook echt wel dat ze er waren. Zeker met mijn broer, hoewel we elkaar overal om in de haren vlogen, ook mijn beste vriend was en mee kon genieten van de simpelste dingen, en ik haat het dat al dit trauma niet alleen mij zoveel pijn heeft gedaan maar ook die lieve jongen die geen vlieg kwaad zou doen, en het ons uit elkaar heeft gehaald.
Maargoed ik dwaal af. Het liet mij ineens realiseren dat ik al 10 jaar ziek ben. Niet volgend jaar pas maar nu al. En het doet pijn, het voelt alsof ik veel te vroeg uit het leven ontnomen ben. En hoewel ik echt ook inzie wat voor mooie dingen het me gebracht heeft, voelt het zo afschuwelijk heftig, 10 jaar. Een heel decennium. Ik stapte pas net het echte leven in, eigenlijk ben ik nooit echt het echte leven ingeweest.
Ik werd ziek aan het begin van de middelbare school, ookal was ik er de helft van de tijd niet ben ik gelukkig toch nog geslaagd, ik merkte toen ook al dat mijn hersenen ook steeds minder wouden. In de tussentijd gingen mijn ouders uit elkaar, werd ik gescheiden van mijn broer door zijn eigen problemen, heb ik maanden in ons vakantiehuisje gewoond, rondgereisd tussen vriendinnen om naar school te kunnen, ik kan mij nog vaag hele bijeenkomsten herinneren om ons te helpen, maar zoals ik zei ik weet er vrij weinig van. Toen kon ik naar de opleiding van mijn dromen: restauratie. Ik was hier zo enorm op mijn plek, maar helaas hield ik het hier niet vol, mijn lichaam was op. Ondertussen moest ik door heel veel omstandigheden ook “opnieuw” uit huis.
Toen ben ik bij mijn vriendje en zijn moeder komen wonen, want alles beter dan een pleeggezin toch? Ik weet nog steeds niet of ik nou blij ben met deze keuze of niet, in deze relatie die bijna 4 jaar duurde ben ik er helemaal onderdoor gegaan en aan het einde herkende ik mezelf niet meer terug, er is teveel gebeurd en ook weer zoveel weggestopt omdat ik niet wist waar er mee naartoe te gaan, en net als vroeger durfde ik weer niet. Maar de band die ik met zijn moeder heb overgehouden is mij zoveel waard. En soms vraag ik me af of dat niet alles waard was, ookal zou het allemaal natuurlijk niet hebben gemoeten zou ik niet zonder haar willen. Maargoed, dit was dus praktisch aan de andere kant van het land, voor degene die het niet weten, ik ben opgegroeid in Maarssen (vlakbij Utrecht, richting Amsterdam), mijn studie was in Utrecht en ik verhuisde naar Bergen op Zoom (West Brabant, nog net niet in Zeeland of België). Het was géén keuze voor de lol, het was meer een semi gemaakte beslissing waar ik het maar mee moest doen. Ik ben wel ontzettend blij dat ik hier terecht ben gekomen door de vriendschappen die ik hier heb opgebouwd, en natuurlijk ook mijn lieve man die ik hierdoor beter heb leren kennen. Ik geloof dat alles wel een reden heeft, ookal zien we het misschien niet altijd. Maar ik dwaal weer af, een aardig tripje langs memory lane dit. Natuurlijk was het reizen enorm zwaar, zat zo’n 5 tot 6 uur per dag in de trein, maar ik ben er vrij zeker van dat het anders vroeg of laat ook wel ophield.
Vervolgens maakte ik namelijk de geniale beslissing de kappersopleiding te gaan doen (???), ik was namelijk vrij goed met haar enzo, elke maand een andere kleur en ik knipte het altijd zelf. Ik gaf toen het reizen de schuld en aangezien dit 3 minuten fietsen was was dit perfect, nou niet dus dat is wel duidelijk want ook dit was weer te zwaar.
Toen kwam ik op de VAVO terecht want ik moest toch iets, als fysieke beroepen niet lukte dan maar naar de HAVO toch nog. Het ging niet super maar ook niet enorm slecht, wel verloor ik een paar dagen voor mijn examen de vriend waar ik het net over had, en daarmee ook mijn huis, enorm drama, natuurlijk grotendeels gezakt maar dat was niet mijn grootste zorg op dat moment. Maanden bij een vriendin en haar familie gewoond en hier volledig opgenomen, er werd zo goed voor mij gezorgd, en ik leefde helemaal op.
Het ging steeds beter met me, ik kon steeds meer, mijn ondertussen man leerde mij longboarden, wat daarvoor niet echt goed lukte. En we gingen steeds vaker samen weg. Ook met vriendinnen afspreken lukte en naar feestjes gaan. Ik heb heel even gewerkt maar dat hield ook al snel op, in een spoelkeuken waar het reuze druk was en gigantisch onbemand is niet echt het juiste werk. Zeker niet omdat ik net mijn eigen kamer had en vervolgens midden in de nacht naar Roosendaal mocht fietsen omdat de trein niet te redden viel.
Ik besloot toen ook voor het eerst echt op vakantie te gaan, zomaar in mijn eentje op het vliegtuig gestapt terwijl ik nooit gevlogen had, waar ik opgewacht werd om verder te gaan op roadtrip. De tijd van mijn leven gehad.
De VAVO begon ondertussen weer, ik kreeg een leuke groep vrienden waar ik steeds meer mee ging doen, ik kwam samen met Joury en ik verhuisde weer naar Bergen op Zoom, een echt appartement dit keer. Hiermee kwam dat ik weer moest reizen naar school, mijn kamer in Roosendaal zat namelijk een minuut lopen van de VAVO af, waardoor het weer zwaarder begon te worden, vooral in de winter, ik takelde enorm af maar wou blijven komen voor mijn vriendengroep, hun hielden mij op de been.
Ondertussen kwam ik ook door Joury terug in contact met oude vrienden, en ging ik vaker uit, kreeg ik een baan in de speelgoedwinkel waar ik het enorm naar mijn zin had en had ik gewoon een hele fijne tijd. Rond dezelfde tijd overleed mijn opa waar ik het enorm moeilijk mee had en ik ook weer zakte omdat mijn tussentijdse toetsen die daarna vielen erg zwaar gingen. Maar ik bleef maar weer doorpushen. Ik moest en zou er het beste van maken, het voelde voor mij alsof ik niet in de rouw mocht “blijven hangen” en ik leuke dingen moest doen.
Uiteindelijk kreeg ik na de zomervakantie toen school weer begon een enorme aanval, het leek wel een beroerte of een TIA maar dat was het niet, het was de M.E. die me inhaalde. Al die tijd had ik namelijk op een high geleefd, ik genoot eindelijk van het leven, wat mij volpompte met adrenaline, ik maakte er echt het beste van en ik bleef maar doorgaan en ik wou overal bij zijn om zoveel mogelijk lol te maken. Ik had toch al zoveel gemist, ik ben veel gepest en werd daarna ook nog ziek en daardoor had ik niet echt wat mee kunnen maken, ik wist ook niet dat ik ziek kon worden van doorpushen, er werd mij namelijk altijd andersom verteld. Na deze aanval ging het enorm snel bergafwaarts, werken en school gingen niet meer, zelfs naar de wc gaan ging niet meer. Het was een beetje terug naar toen ik net ziek was, in 2012 en 2013 was ik namelijk ook bedlegerig. Maar nu nog een stukje erger. Met heel veel rusten ging het langzaam weer beter, naar school of werken zat er niet meer in maar langzaam kon ik weer wat meer. Hier verloor ik een hele hoop mensen, het was ook wel lastig te snappen dat ik ineens niet meer kon, maar ik had er ook liever bijgeweest.
Het bleef een hele tijd in limbo, een beetje tussen wel dingen kunnen maar ook weer geen normaal leven kunnen lijden. Ik vond dit natuurlijk erg lastig maar beter dan mijn leven in bed, ookal had ik daar toen ook meer vrede mee dan nu.
Sinds een jaar ben ik namelijk weer bedlegerig, ookal wou ik het zo graag niet weer zijn. Ik bleef toch maar doorgaan, ik weet niet of het wat met de brand te maken heeft en ik weer een adrenaline stoot kreeg of het niet meer veilig voelen en daardoor niet goed kunnen rusten of alle 2. Ik hoorde namelijk in bed maar ik deed het niet, ik bleef maar doorgaan, tot ik vorig jaar eind december toch weer door de M.E. werd ingehaald, ik werd weer gedwongen te rusten. En nog was het weer zo dat ik weer door bleef pushen, als ik achteraf zo terug kijk komt het gewoon omdat ik mij niet veilig voelde en ik niet durfde te rusten.
Gelukkig weet ik nu weer beter, en blijf ik leren, ik voel me nogsteeds niet veilig, maar ik weet dat ik niets ga bereiken met vluchten, sterker nog ik maak het er erger mee. Ik ben dus weer terug bij waar ik zoveel jaren terug was, en ik hoop dat de adrenaline uit gaat werken.
Dit waren een enorm heftige 10 jaar voor mij, lichamelijk en geestelijk. Dit is een hele bekrimte versie van hoe het voelde, er kwam natuurlijk zoveel bij kijken maar ik schrijf dit nu om ondertussen alweer 1 uur snachts omdat het eruit moet. Ik moest het even voelen en even zien wat ik die 10 jaar heb meegemaakt. En even mijzelf het gunnen om mezelf zielig te vinden. Er zullen vast veel mensen zijn die vinden dat ik mijzelf te zielig vind maar zo zielig vind ik mezelf over het algemeen niet, maar die momenten mogen er wel zijn. Meestal komt dat er ook meer uit in het schrijven, dat is hoe ik verwerk. Uit mijn hoofd op het papier. En ik probeer dit altijd zo ongefilterd mogelijk te doen, ik durf dit niet altijd maar ik probeer het wel.
Lief dat je wou lezen hoe deze 10 jaar voor me zijn geweest, of althans delen ervan, in een erg beknopte samenvatting. Ik ben erg benieuwd waar ik over 10 jaar sta, zou ik dan verder zijn? Zou ik in bed liggen? Heb ik kinderen of is het nogsteeds een beter idee van niet? Wie spreek ik dan nog? Heb ik eindelijk een boek geschreven? Voel ik me weer veilig? Ik ben erg benieuwd, en ookal heb ik net een ongelooflijk pity party gehouden, zie ik de toekomst niet somber in, niet meer althans. Kijk eens even waar ik al doorheen ben gekomen! Ik kom hier ook wel weer doorheen. En ups en downs zijn er nou eenmaal, en de downs maken de ups alleen maar mooier. Want ik durf met zekerheid te zeggen dat ik meer van het leven geniet dan de doorsnee mens. En ookal is dat tegelijkertijd ook mijn angst, is het ook mijn sterkste punt.
Veel liefs,
Mich
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
No Comment