Ik kreeg gisteren ontzettend lief het boek ‘Within these four walls’ van Mindfully Evie toegestuurd. Ik opende hem om te kijken wat er precies instond omdat ik de schrijfster kende, ik volg haar graag, maar ik was eigenlijk nog een ander boek aan het lezen dus zou dat eerst uitlezen. Toen vond de eerste pagina mij en ik was verkocht en ondertussen heb ik het in minder dan een dag uitgelezen. Evie, die ME en lyme heeft, leek in mijn hoofd te zitten. De woorden die zij schreef, alsof ze uit mijn hoofd getrokken waren. Ze beschreef zo goed hoe ik mij voel, of eigenlijk eerder hoe ik mij voelde.
Ik stond namelijk lange tijd vrij positief in heel het ziekte proces. Ik was dan wel ziek maar ik kon er niets aan doen, vechten ging niet helpen en dat had dus gewoon geen nut. Kijken maar wat ik allemaal niet kon hielp mij ook niet verder, ik keek liever naar de dingen die ik wel kon. Ik was er oké mee om ziek te zijn, natuurlijk vond ik het niet leuk maar ookal heeft het mij veel ontnomen, ook veel gebracht; wijsheid, liefde, compassie, content zijn, de kleine dingen, vrede, mindfulness, acceptatie, loslaten, rust en vooral weten wat echt belangrijk is in het leven. Natuurlijk had ik ook afentoe mijn inzinkingen maar over het algemeen had ik er vrede mee, waar ik met oorlog niets bereikte.
Wereldbeeld
Maar de wereld vertelde mij dat ik dit niet zo moest voelen, dat ik moest vechten en tot in den treuren alles moest proberen wat er te proberen viel. De wereld bleef focussen op alles wat mij ontnomen was en hoe zielig ik wel niet was dat ik zoveel niet meer kon. Dat ik bijvoorbeeld als een 20 something year old niet meer kon stappen en uitgaan en zo vrienden misliep, waar ik eigenlijk mijn echte vrienden vond waar ik meer voor betekende dan een drankje mee doen, vrienden die mij opzochten, die als ze er dan waren net even wat extra deden ondanks mijn tegenstribbelen omdat ik mij schuldig voelde. Ik weet dat ik deze vrienden heb maar toch werd mij steeds verteld de vrienden die ik nooit zag aan te houden want wat als ik weer beter werd, dan had ik wel mensen nodig om mee uit te gaan. Terwijl ik daar nieteens meer de behoefte aan heb. Alsof een vriendschap forceren ons goed zou doen.
Er werd mij continue gezegd hoe vreselijk het wel niet voor me was, en hoe anderen dat niet zouden kunnen (dat weet je niet, je hebt namelijk geen keuze) en dat ik echt wel moest blijven vechten en niet bij de pakkeneer moest gaan zitten, er is namelijk niets belangrijker in het leven dan bezig zijn toch? Ik hoop dat de wereld ooit inziet dat dit niet zo is. Zo was er ook mijn therapeut die ik het afgelopen jaar had, deze spoorde mij continue aan nieuwe dingen te zoeken, ze vertelde mij over ziekte winst en liet mij voelen alsof ik geen vrede mocht hebben met de ziekte, dat ik zo mensen tot last was want door niet meer te vechten gaf ik mensen alleen maar meer last en focuste ook weer op het beeld wat de wereld mij hierboven vertelde. Dit is dezelfde therapeut die, voor degene die het hadden meegekregen, mij toen ik er samen met Joury heen ging van alles de schuld gaf en hem voor heilig verklaarde. Als dat dan door zo’n iemand als het ware bevestigd wordt.
Serieuze prijs
Ook had ik het idee dat omdat ik zo positief in het leven stond en vertrouwen had in waar het leven mij bracht ik de ziekte(s) minder erg liet overkomen, en daardoor nog minder serieus genomen werd en ook mijn grenzen minder geaccepteerd werden. Op gegeven moment werd mijn wil om serieus genomen te worden denk ik teveel, ging het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Ik denk dat de combinatie van wat de wereld mij continue vertelde, van mij verwachte, die therapeut (waar ik natuurlijk allang weg ben ondertussen) en mijn wil om serieus genomen te worden mij teveel werd. Tel daar dan bij op dat ik van huisgebonden naar bedgeboden ging in een huis waar ik mij niet thuis voelde, nadat we ons huis verloren na de brand, en de angst die ik had door Corona nog zieker te worden. En het steeds meer mensen kwijtraken door onbegrip, alsof ik maar alles open moest leggen, elk diepste gevoel, om maar begrepen te worden. Inplaats van op mijn woord geloofd.
Het begon te voelen alsof het fout was zo positief te zijn, vooral omdat het op het internet vaak geassocieerd wordt met valse hoop, toxic positivity en magisch beter worden door positieve gedachten. Nou was dit helemaal niet mijn insteek, ik verwachte niet beter te worden, en dat was t nou juist, ik verwachte niets en zonder verwachtingen is het zoveel makkelijker om gelukkig te zijn. Ik was content maar het voelde of dit fout was.
Onder ogen met gesloten ogen
Ik raakte mijzelf kwijt en ik had geen idee hoe erg tot ik dit boek las. Ik realiseerde mij ineens dat ik mijzelf dat allemaal had ontnomen, en had laten ontnemen. Eerst wou ik hier verdrietig over zijn maar toen bedacht ik mij, wat brengt mij verder, en dat gaf mij hoop dat ik daar toch nog een beetje zat. Ik hoop dat ik mijzelf terug kan vinden, ik ben daar de afgelopen weken sowieso al flink mee bezig sinds die vreselijke crash mij wakker schudde, alles onder ogen moeten komen met mijn ogen dicht. Hoewel dit begin dit jaar natuurlijk ook wel zo was, heb ik nu geen therapeut die haar mening er in gooit. En hoewel ik normaal een groot voorstander ben van therapie, denk ik dat het voor mij nu even beter is dat ik dit alleen doe. Ookal doe ik het natuurlijk nooit helemaal alleen met zulke lieve mensen die om mij zorgen om mij heen.
De crash heeft mij verteld weer te rusten en dat blijf ik ook zeker doen. Toen ik erachter kwam hoe zeer ik mij had laten beïnvloeden heb ik het er natuurlijk ook met Joury over gehad, hij heeft mij als geen ander de laatste maanden zieker en futlozer zien worden. Vorige week had ik al moeten toegeven dat hoeveel ik het mijzelf of anderen had willen laten geloven dat ik zo blij was in dit huis, omdat ik hier ook weer het gevoel had dat het moest, ik toch echt nogsteeds depressief was, en ookal ben ik wel echt zielsgelukkig met dit huis, dat dat een depressie niet ineens laat verdwijnen. Maar nu weten we misschien waarom, iniedergeval een deel ervan, het deel wat extra was dan wat ik normaal al meedroeg.
Niet elk advies is juist advies
Een groot deel van dit toepassen deed ik omdat ik hem minder tot last wou zijn en aangezien mij dus was verteld dat het niet eerlijk was tegenover de mensen om mij heen om te stoppen met vechten, dat ik hun daar mee tot last was, besloot ik weer te vechten, weerstand te bieden tegen de realiteit. Maar alles wat Joury echt wou was zijn positieve vrouw terug, natuurlijk nam hij mij zoals ik was, maar dat maakte voor hem de wereld ook een stuk minder zwaar. Omdat ik zo aan het vechten was tegen een last zijn maakte ik het hem juist alleen maar moeilijker, en mijzelf ook.
Advies wat anderen geven is niet altijd advies wat ook op jou slaat. Ik ben door dit alles mij echt wel een heel stuk zieker gaan voelen, ik had de energie niet voor al dat gevecht ertegen. Ik hoop weer vrede te kunnen vinden in mijzelf. En ik wil hier niet mee zeggen dat positieve gedachten je beter kunnen maken want dat is gewoon onzin, maar negatieve gedachten en vechten zonder nut kost wel gewoon een hele hoop energie. Energie die ik niet heb, en al had ik die kon ik die een stuk beter gebruiken. Ik noem mijzelf dan ook geen vechter of strijder of wat dan ook, ik noem mijzelf sterk omdat ik de keuze maak het te laten rusten, wat in het verleden de juiste bleek te zijn. En ik hoop dat ik anderen hun mening eens een keer achter mij kan laten. De mensen die mij dierbaar zijn geloven mij hoe dan ook en daarvoor hoef ik er niet elke dag mee te zitten, de mensen die mij dierbaar zijn willen dat ik die vrede heb. En ik ga nu leren, ben al een hele tijd aan het leren, dat hun mening degene is die er toe doet, en mijn eigen nog wel het meest.
Oude ik, nieuwe ik, gewoon ik
Ik mistte mijn oude ik, maar die oude ik komt nooit meer terug dus die laat ik gaan. Ik heb zoveel geleerd en ik ben oké met wie ik nu ben, en morgen ben ik weer anders, want elk moment leer ik en elk moment is een moment om dat te gebruiken. Elke dag weer een nieuwe, blijvend groeiende ik. Want accepteren is niet opgeven, accepteren is loslaten waar je geen controle over hebt, en dat vergt veel moed. Ook betekent dit niet dat ik elke dag maar vrolijk zal zijn, dit betekent dat ik de dag (of beter: het moment) neem zoals deze is. Vechten tegen je gevoelens is namelijk iets wat je nooit moet doen, dat is wel het belangrijkste wat ik al deze jaren heb geleerd. Vandaag sta ik vol moed in het leven, misschien is dat morgen weer anders dat weet ik nu nog niet, maar in dit moment ben ik er klaar voor weer te gaan leven, en gemotiveerd van deze kans gebruik te maken mijzelf te ontdekken, elke keer weer opnieuw. Een kans die niet veel mensen hebben maar ik nu alle tijd voor heb. En daar ben ik nu op dit moment dankbaar voor. Mensen zeggen vaak dat je op reis moet om jezelf te ontdekken maar ik denk dat dat ook prima, als niet beter, kan vanuit je eigen plek. Vanuit mijn eigen bed.
Dankjewel lieve Lesley, niet alleen was ik ontroerd door jouw lieve pakketje, maar ook heb jij mij precies gegeven wat ik op dat moment nodig had, en dat is het mooiste wat je iemand ooit kan geven. Je lepeltjes draag ik bij me.
Liefs,
Mich ❤️
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
No Comment