Daar was het dan eindelijk, weg uit dat vreselijke appartement. Maar dat was natuurlijk nog een hele klus. Aangezien ik niet veel kan en ook niet mocht doen van Joury (omdat ik altijd wel teveel wil, zeker op zulke momenten) en Joury meer dan 60 uur in de week werkt was het iets wat al onmogelijk leek, reken daar nog eens corona bij op en het trauma van vorige verhuizing met onbegrip (uiteindelijk loopt dat flink op, dat trauma).
Ik heb een hele tijd alles zelf geprobeerd, extra wasjes draaien zodat er geen vuile was meehoefde en doos voor doos de boekenkast leeghalen, alleen haalde mij dat vervolgens altijd in door kotsmisselijk tussen de dozen te liggen tot Joury thuis kwam. Ook hij deed natuurlijk zijn best maar tussen werk en voor mij zorgen en ook nog rust nodig hebben kwam er niet veel van. Het werd mij ook nog maar even duidelijk hoeveel ik achteruit was gegaan.
Toen was het moment dan daar, een dag na mijn 1e vaccinatie en op een heleboel geleende energie kregen we rond een tijd dat ik normaal nog nieteens denk mijn bed uit te komen de sleutel van ons huis, ons prachtige huis. 4 maanden (voelt als zoveel meer) later ben ik nog altijd even verliefd, als niet verliefder. Ik wou na de notaris eigenlijk nog terug, het even in ons opnemen nu het echt van ons was maar ik storte volledig in en de hitte hielp ook niet mee. Snel naar huis en plat liggen dus. Toen ik nog maar een klein beetje bijgekomen was probeerde ik alweer in te pakken maar Joury hield mij al snel tegen. Het zouden nog een paar zware dagen worden. We besloten toch maar extra hulp te vragen, hij beloofde mij te hebben gepraat en dat er nu meer begrip was, wetende hoeveel dat onbegrip en kritiek mij kost. Ik gaf maar akkoord ookal bleef het mij niet lekker zitten, ik wist dat het nodig was anders zou Joury extra vrij moeten vragen. Ik zou eerst ook terwijl er werd geklust in het nieuwe huis Joury helpen met het inpakken maar gezien de slechte lucht in dat huis zo was opgelopen besloten we dat, ookal was er een hoop herrie en drukte, ik beter af was in het nieuwe huis.
De volgende ochtend stonden ze al klaar toen wij kwamen aanrijden, mijn liefdevolle, behulpzame en vooral begripvolle vriendinnetje met haar familie. Ookal had ik ze al jaren niet meer gezien omdat ik niet meer in staat was naar haar te komen en zij alleen nog naar mij kwam wouden ze zo graag helpen en dat voelde zo goed, vertrouwd en geliefd. De verzekering dat ik echt niets hoefde te doen en het echt niet erg was voelde zo fijn, ik merkte gewoon dat ookal zullen ze de ziekte waarschijnlijk nooit helemaal begrijpen ze wel echt begrip wouden tonen, en helaas gebeurt dat niet zo vaak. En als ik durfde had ik ze allemaal een dikke knuffel en kus gegeven, maar ey, hopelijk een volgende keer als het allemaal wat veiliger is.
Er stond een hoop op de planning, behang eraf (wat ik geloof 7? lagen bleken te zijn afstammend uit ver in de vorige eeuw), schilderen en ook weer behangen (gelukkig maar 1 niet al te grote muur). Ze deden alles wat ze konden en zoveel ze konden. Gelijk nog een kleine grote schoonmaak er doorheen en toen er de laatste ochtend nog wat tijd over was brachten ze nog wat spullen uit de garage box (waar veel spullen uit het huis van de brand in stonden) over. In een mum van tijd was het best wel oudbollige huis (en dat is wat als ik het zeg aangezien ik er zelf ook een handje in heb) omgetoverd tot een paleis wat perfect bij ons paste met mooie lichte kleuren die Joury zelfs heeft geholpen uit te kiezen. Terwijl Joury bij t appartement met andere mensen aan t inpakken was.
Zaterdag, wat ook ‘de laatste ochtend’ was waar ik net even over schreef, was het tijd om de ingepakte spullen over te brengen, en de spullen uit de garagebox dus. We hadden de vorige nacht besloten al te slapen op een matrasje in een kamer waar niets gebeurd was omdat zoals ik zei de lucht niet meer te houden was en zelfs Joury snakkend naar adem wakker werd, ik deed dat al maanden op en af maar aangezien ik van alles heb maakte we ons toch wel erg veel zorgen toen Joury het ook ging doen. (Uiteindelijk hebben we hier nog een maand geslapen omdat mijn o zo gezochte roze tapijt maar niet geleverd werd.)Maargoed, de spullen over, ik bleef thuis wachtend op een andere vriendin die kwam helpen uitpakken terwijl er vanalles binnen werd gebracht door hulp vanuit Joury. Waar ik natuurlijk ook weer erg dankbaar voor ben.
Ook de volgende dag werden er nog spullen overgebracht en ondertussen was het bijna klaar, op al het uitpakken en inelkaar zetten wat ondertussen nogsteeds moet gebeuren na. En ineens kreeg Joury een telefoontje, eentje waarin werd gezegd dat ik maar van mijn luie kont af moest komen en weet ik het allemaal nogmeer. Hier was Joury het natuurlijk niet mee eens maar daar had deze persoon geen boodschap aan, dat ik bijna niet meer kunnen bewegend op de bank lag en alleen nog van de schrik ervan weg kon rennen waarschijnlijk ook niet, maar dat ziet diegene natuurlijk niet. Dit kwam natuurlijk enorm hard binnen, zeker omdat dit een van de personen was waarvan ik vertelde dat dat trauma eerder in het verhaal werd getriggerd. Waar Joury mee had gepraat en hij zo blij van was dat ze het eindelijk begrepen, gezien die persoon belangrijk voor hem was. Ik voelde mij buiten heel het gebeuren ook gewoon zo vreselijk dat ik opnieuw tussen mijn man en iemand die hem dierbaar was werd gesleurd en we de vorige keer er nogal ruzie over hebben gehad omdat hij toen nog niet zo had meegemaakt hoeveel en hoe erg dit gebeurde en hij het dus niet gelijk voor mij opnam. Gelukkig voor mij begreep hij dit nu, een paar jaar later wel, was hij er zelfs ook laaiend over maar werd hij zelf ook in de verwarring gegooid. Het is altijd zo extra pijnlijk als een persoon die dichtbij je staat dit doet, zeker als diegene weet wat er aan de hand is, want je weet gewoon niet wat je er mee moet. Je wilt ze afsluiten, zeker als ze gewoon niet leren maar aan de andere kant geef je ook veel om diegene. In 1x snapte Joury het gevecht dat ik al jaren lang elke keer met mijzelf had als dit gebeurde bij iemand waar ik veel om gaf.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit echt wel een groot deel van de mooie verhuizing heb laten verpesten en dat vind ik heel jammer. Ik heb dagen gehuild, ook met Joury en zelfs nu ben ik er nog niet overheen. Gelukkig kan ik het langzaam steeds meer loslaten maar het heeft een hele tijd een enorme woede in mij aangewakkerd, ik denk dat het echt de druppel was, ik dacht afstand te hebben genomen van iedereen die mij nog zo wou behandelen en toen dit bleek niet zo te zijn wakkerde dit een woede aan van mijzelf die ik niet kende. Mede daarom heeft het zolang geduurd voordat ik deze blog schreef omdat ik teveel woede in mij had maar het voelt alsof ik dit als volgende stap nodig heb om het los te laten. Een verhaal over een verhuizing met zoveel liefde begon, maar met zoveel woede en vooral verdriet en machteloosheid eindigde. Gelukkig kan ik er langzaam weer wat van genieten. Een hele tijd na die opmerking ging ik natuurlijk ook weer steeds teveel doen, toch een wasje draaien, toch dit opruimen, extra als er iemand langskwam zodat ik niet met mijn ‘luie kont’ op de bank lag elke keer. Gelukkig konden Joury en mijn lieve vriendinnen mij ervan overtuigen dat ik echt niet lui was, verre van zelfs, gezien ik elke dag vecht en elke dag toch vaak zelfs teveel doe en langzaam lukt het weer om er oké mee te zijn.
Ik schrijf dit niet alleen om het van mij af te schrijven maar ook omdat ik wil laten zien hoeveel zo’n kleine opmerking kan doen. Vaak krijg je dan te horen van “Ik/hij/zij zei alleen maar…” maar nee het is niet ‘alleen maar’, het tast je aan, zeker als het al zoveel vaker is gebeurd, het speelt met je hoofd, het maakt je vreselijk onzeker, het sloopt je, het laat je weer extra over je grenzen gaan, het laat je alleen voelen, het laat je de ander afstoten (en door het oplopende trauma tegelijk ook anderen die dit absoluut niet verdiende), het doet pijn, het brengt intens verdriet, het zorgt voor ruzies en afzondering. Het is niet ‘alleen maar’ het is een heleboel, het is niet serieus nemen, het is een aanval op je zijn. Dit is maar 1 van de vele verhalen die ik heb, die vele andere met mij hebben, en het doet zoveel, het kost zoveel. Denk niet dat je het beter weet dan iemand die ziek is, dat weet je niet.
Liefs,
Mich
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
No Comment