Elk jaar is dit weer de moeilijkste periode van het jaar, Joury gaat weer werken dus moet ik weer wennen aan hele dagen alleen zijn. Gelukkig wordt derest langzaam steeds minder lastig. De meeste van mijn leeftijdsgenoten gaan niet meer naar school dus daar zie ik gelukkig niet meer zoveel van, dat vond ik namelijk altijd zo lastig, ik wou ook weer naar school en om dan heel het internet vol te hebben staan met oude klasgenoten en vrienden die weer beginnen was toch altijd een klap. Met werk wordt dat niet zo gedeeld ofzo en sowieso verschilt dat enorm wanneer iedereen vakantie heeft dat het allemaal wat minder zwaar valt.
Ook helpt het natuurlijk een hoop dat ik nu veel meer vrienden en mensen die ik volg heb die in dezelfde situatie verkeren als ik dus dat maakt het allemaal ook wat makkelijker. Al blijft het altijd pijnlijk het leven wat je wou voor je ogen voorbij te zien gaan, ik denk dat mensen nu na alle lockdowns hopelijk meer dan ooit begrijpen hoe vervelend het is om thuis te moeten zitten en niet naar school of werk te kunnen, en dan werd het nu nog ineens mogelijk om veel van die dingen thuis te doen maar toen ik daar keihard voor vocht kon dit niet. Ondertussen ben ik door het vele doorzetten al veel te ver heen om het überhaupt nog thuis te kunnen want dat is gewoon te zwaar.
Persoonlijk denk ik dat ik het ook steeds meer accepteer, ik heb er mee leren leven als het ware denk ik. Niet helemaal maar toch een groot stuk, ik probeer ondanks alles het beste van mijn leven te maken en probeer te focussen op de dingen die ik wel kan en ben vooral aan het leren accepteren dat dat elke dag kan verschillen. En hiermee ook minder in angst te leven om eens toch wat leuks voor mezelf te doen, want daar teer ik dan weer maanden op door. Want dat is iets wat maar eens in de zoveel maanden kan.
Maargoed, het zwaarste is Joury die weer aan het werk gaat. Niet alleen mis ik hem ontzettend, soms voelt het met zijn lange dagen (denk aan gemiddeld 60 uur in 5 dagen) namelijk alsof we nieteens samen wonen en hij gewoon eens op bezoek komt. Als ik hem dan 3 weken gezien heb en ineens wordt ik weer zonder hem wakker, is hij heel de dag weg en is hij al ver voor mij weer aan het slapen voelt dat toch elke keer weer aan een groot gat, iets waar ik elke keer weer opnieuw aan moet wennen. Ookal went het natuurlijk nooit helemaal, je man zo weinig zien. En het is ook niet alsof ik even een vriendin op kan zoeken dus deze periode voel ik mij altijd enorm eenzaam.
Maar ook is het enorm zwaar, in de vakantie proberen we altijd toch nog wat leuks samen te doen omdat Joury dan extra voor mij kan zorgen als het mis gaat en ja met 60 uur werk in de week en dan ook nogeens afspraken heb je er anders ook niet echt tijd of energie voor, ook niet als je kerngezond bent. Maargoed, daarna ben ik natuurlijk ook weer extra uitgeput plus moet ik ineens weer alles alleen doen, het zijn maar kleine dingen, zoals uit bed komen, zorgen dat ik eet en drink en wat ondersteuning als ik naar bijvoorbeeld de wc loop (gelukkig helpt de rollator die ik onlangs heb aangeschaft hier al een beetje bij).
Voor een gezond mens lijkt dit allemaal niet zo zwaar, maar voor mij is het toch altijd weer een flinke klap om het allemaal zelf en alleen te moeten doen. Elke beweging kost energie dus dat ook. En dan zeker als je al zo kapot bent door de zware vakantie, die dit jaar door mijn achteruitgang (ookal hebben we bijna niets gedaan) ook nogeens extra zwaar viel, valt dit niet mee.
Maar natuurlijk ga ik weer vol goede moed aan de slag goed uit te rusten en proberen mijzelf te redden. Zonder hulp is natuurlijk een stuk zwaarder maar het geeft ook een rust als Joury er niet is, degene die hem kennen zullen wel weten dat hij aardig luid kan zijn en dit niet echt in de gaten heeft, en sowieso is met andere mensen dealen iets wat energie vreet bij mij. Nou is dat bij Joury gelukkig niet zo heel erg omdat ik volledig mijzelf bij hem kan zijn en volledig aan hem gewend ben maar toch kost het energie. Rusten gaat dus over het algemeen beter als hij er niet is, zowel overdag als snachts aangezien hij tussen 2 en 4 uur over het algemeen weg is en ik dan niet meer met zijn gesnurk hoef te dealen. :’) Maar toch heb ik hem liever thuis, want de rust van zijn knuffels kan niks tegenop. En ik ben nu een paar uur zonder en ik mis hem nu al enorm.
Tenslotte: Ik weet dat dit niet alleen voor mij maar ook voor vele anderen een lastige tijd is, zien dat iedereens leven weer verdergaat terwijl het eigen stil staat als het ware. Geef wat extra liefde als je iemand kent die door welke omstandigheden dan ook noodgedwongen thuis zit, hopelijk wordt er nu niet meer vergeten hoe vervelend dit kan zijn. En dan hebben wij nog niet de gemakken van thuis leuke dingen kunnen doen, nee velen moeten minstens 20 uur per dag plat.
Iedereen die mijn gevoel herkent een hele dikke knuffel en iedereen die weer naar school of werk gaat heel veel succes!
En kan iemand mij alsjeblieft vertellen waar die 3 weken gebleven zijn??
Liefs,
Mich ♥️
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
No Comment