Vroeger was mijn bed een plek om lekker te relaxen en aan het einde van de dag eindelijk in te kruipen en lekker een boek te lezen, om er de volgende dag met veel tegenzin weer uit te moeten. Toen ik ziek werd en ik steeds vaker in bed moest liggen werd ik steeds bozer op mijn bed, vooral door de mensen om mij heen, want het was slecht dat ik zoveel in bed lag, dat mocht echt niet ik moest wat gaan doen. Met de jaren werd dit steeds minder, het stukje boosheid is denk ik nooit helemaal weggegaan maar ik kwam wel op een punt dat ik het niet meer zo erg vond, ik van mijn bed een waar paradijs maakte zodat ik mij maar zo goed mogelijk voelde. Tot de brand kwam en ik mijn vertrouwde bedje met de zeker 4 matrassen kwijt was (hence de prinses op de erwt naam voor nieuwere volgers).
Van mijn lieve vriendinnetje kreeg ik een bed wat de vorige eigenaren hadden achtergelaten in het huis wat zij net gekocht had (Eeuwig dankbaar). En ookal was dit een super lekker bed, zelfs elektrisch, het was niet vertrouwd en ik voelde mij er niet helemaal lekker in, hij paste ook niet helemaal lekker in de slaapkamer die kleiner was dan mijn oude kledingkast, een slaapkamer die propvol stond omdat alles er in moest.
Toen ik vorig jaar griep kreeg en vervolgens weer volledig bedgebonden werd ging dit helemaal mis. Ik voelde mij niet prettig en ik deed er alles aan maar niet in bed te hoeven liggen, ik wou het echt niet. Ik bleef maar totaal over mijn grenzen gaan om op de bank te liggen, want daar was het (ookal nog niet fijn in dat huis) beter. Het voelde veiliger. Het bed, of misschien eerder de slaapkamers, was een onveilige plek geworden. Ik associeerde het alleen nog met pijn, verdriet, angst en rouw.
Toen kwam de verhuizing, en ik kon eindelijk weer een fijne slaapkamer maken. Maar door allemaal dingen buiten onze macht duurde het veel langer totdat hij af was. Al die tijd lagen we op een matras op de vloer en mijn oorlog bleef, mijn afkeur bleef, ik wou op de bank. Voelde mij sowieso veel normaler als ik op de bank lag in plaats van op bed overdag want niet zieke mensen doen dat ook, hoe zeer ik ook naar de zachtheid van het bed verlangde, naar de knusheid van mijn oude slaapkamer. Het voelde niet oké.
Nu eindelijk de slaapkamer af is probeer ik weer de band met mijn bed op te bouwen, of met de slaapkamer ik ben er nog niet helemaal over uit. De plek voelt fijn maar de associatie met alles wat slecht is zit er nog steeds zo diep in. Ik voel me wel steeds fijner hier in bed en ik probeer hier steeds vaker al is het maar even een beetje te rusten. Mij langzaam weer oké voelen met mijn bed, het klinkt misschien gek maar dates met mijn bed. Het weer een fijne plek te maken, een fijnere plek dan het ooit geweest is. Ik denk dat ik er langzaam wel kom, het gaat steeds beter gelukkig. Zolang ik het maar rustig maar wel mooi gedecoreerd kan houden zijn we al op de goede weg.
Het feit dat ik hier weer gewoon uit bed kan stappen zonder over mijzelf heen te moeten klimmen en niet al mijn spullen bij mij ik bed moeten liggen omdat er tussen mij en de muur geen nachtkastje paste helpt ook wel mee. Dit wordt een slaapkamer met fijne herinneringen, de nachtkastjes van mijn opa en oma, het bed van mijn vriendinnetje, de boekenkast van de boekenclub die zo lief boeken voor mij hadden ingezameld en de liefde die er door mijn andere vriendinnetje (en ouders en vriend) is ingestoken met het schilderen en behangen. Dit wordt een fijne plek, ik heb er vertrouwen in.
Liefs,
Mich ❤️
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
No Comment