De laatste loodsjes wegen het zwaarst zeggen ze weleens, zeg dat, wat ben ik kapot. (En als ik kapot ben kan ik ironisch genoeg niet slapen )
Maar goed, over een maandje zitten we als het goed is in ons nieuwe huis. En ik zal je zeggen, ik kan niet wachten om opnieuw te beginnen. Bijna een jaar geleden verloren we ons vorige huis in een verschrikkelijke brand, een erg traumatisch voorval opzich. Maar daarna kwamen we in een tijdelijke nood woning terecht, een die op eerste gezicht best fijn leek ookal was hij niet voorzien van de gemakken die ik nodig heb. Maargoed, we hadden onderdak en het zou maar voor heel eventjes zijn. Maar nu bijna een jaar later is het huis nog ver van klaar, terug gaan we dus niet. Hier langer blijven was ook geen optie want buiten dat ik hier veel te over prikkeld raak omdat we in het centrum wonen waar we letterlijk alles horen (iedereen denkt altijd dat het wel meevalt tot ze langskomen, en het is net alsof je gewoon geen muren hebt). Is ook de sfeer in dit huis gewoon weg niet oké. Het voelt absoluut niet fijn en ik ben hier erg gevoelig voor. Nadat onze lieve Salem afgelopen November als klap op de vuurpijl ook nog overleed werd dit alleen maar erger. Ik heb mij heel wat slecht gevoeld maar dit sloeg toch echt alles.
Dus wat ben ik blij dat we zo een nieuw begin hebben, in een nieuw huis, waar we alles mogen doen wat we willen, zonder afschuwelijke bruine muren, vol met liefde, met een goede sfeer, een prachtige tuin en na een paar aanpassingen van al mijn gemakken voorzien. Een plek waar we niet meer weghoeven tenzij wij het echt willen, een plek waar ik de rust kan krijgen die ik zooo hard nodig heb (zei ik al dat ik uitgeput was?). De plek waar ik hopelijk weer een beetje kan aansterken. En de plek waar ik hopelijk dat vreselijke jaar achter mij kan laten.
Het heeft mij zoveel pijn gedaan om mij opgesloten te voelen op een plek waar ik niet wou zijn, waar ik niet mijzelf kon zijn, waar ik op geen enkele manier de rust kreeg die ik nodig had, een plek waar ik voor mijn gevoel altijd op mijn tenen moest lopen. Al die tijd het niet volledig achter mij te kunnen laten terwijl het afgelopen jaar voelt als het naarste jaar wat ik ooit heb meegemaakt, en geloof me ik heb heel wat meegemaakt, omdat ik er nog steeds inzit. Ik hou me vaak zo groot maar als ik eerlijk ben ben ik gewoon helemaal kapot van de situatie, een situatie waar ik nogsteeds in vast zit en die ik nogsteeds niet achter mij kan laten.
Wat verlang ik naar mijn nieuwe begin. Ons nieuwe begin. Ik kan niet wachten om daar te zijn, en over een tijdje hopelijk iedereen die ons het afgelopen jaar zo heeft bijgestaan, zelfs al waren we niet altijd de leukste personen, met liefde te onvangen en alle liefde terug te geven. Ik kan niet wachten op ons nieuwe begin. Mijn ogen sprankelen bij de gedachte, nu nog even wachten, door de laatste loodzware loodjes heen. Hopen dat ik de verhuizing en het inpakken volhoud en ik mijzelf kan inhouden toch niet dingen te willen gaan doen (zou bijna een hulp nodig hebben die mij de hele verhuizing in de gaten houdt dat ik niets ga doen 😂)
Nu dat grotendeels van mijn hart is en ik weer even heb kunnen huilen (houden we van, erg opluchtend en gezond) ga ik een glas water achterover gooien (tot groot verdriet van mijn slaap) en ga ik weer mijn rust pakken ♥️
Slaaplekker (of misschien eerder goedemorgen?)
Liefs,
Mich ♥️
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
No Comment