Ik heb lang gewacht dit te delen maar ik ben er nu klaar voor. Laten we het eens hebben over de zin “Maar je ziet er zo mooi uit!”, dit insinueert dat als je ziek bent je niet mooi kan zijn. Maar waarom zou dat niet kunnen? Sinds dat ik ziek ben is er erg veel aan mijn uiterlijk veranderd. Niet door mijn ziekte maar omdat ik ouder werd.
Er zijn ziektes die je uiterlijk veranderen, sure. Er zijn ook ziektes waarbij je extra hulpmiddelen nodig hebt en dat op ten duur deel van je uiterlijk gaat uitmaken omdat je deze dagelijks gebruikt, maar je lichaam verandert niet. Er zijn ook ziektes waar je gewoon niets aan ziet. En weetje? Wat maakt het uit! We zijn allemaal prachtig. Ziek of niet ziek, iedereen op zijn eigen manier. Kunnen we stoppen met elkaar te beoordelen op hoe we eruit zien?
Persoonlijk heb ik een haat liefde verhouding met mijn lichaam, ookal probeer ik deze steeds meer liefde te maken. Ik ben vanaf de basisschool tot in den treure gepest, ik was lelijk en raar. Later werd ik vrij jong ziek, ik zat in de 2e van de middelbare. Ook dit bracht veel problemen met zich mee. En alles bij elkaar was ik ook nog eens overmatig behaard, zeker voor een jong meisje, in een maatschappij waar dit niet geaccepteerd werd.
Aan de ene kant haatte ik het dat je niets aan mijn lichaam zag, waarom kon je het niet gewoon zien zodat ik eindelijk eens werd geloofd? Aan de andere kant was ik er blij mee, je zou er toch niet uit willen zien als een ziek iemand? Met de jaren ben ik hier meer rust in gaan vinden. Ten eerste waarom zou je niet mooi zijn als je ziek bent en het ziet? Waarom zou iets je überhaupt niet mooi maken als je een mooi innerlijk hebt. Waarom zou je niet mooi zijn als je wat meer vormen hebt of wat dan ook? En ik ben niet minder ziek als je het niet ziet, of je het nou gelooft of niet.
Ik ben jaren in oorlog geweest met mijn lichaam. Zo heb ik mij er kapot voor geschaamd voor mijn lichaam, het verminkt in grote maten, het willen verlaten, het uitgescholden, er alles aan willen veranderen en ga maar door. Het was een lelijk gevecht, letterlijk vol met bloed, zweet en tranen. Maar weetje wat het eigenlijk was? Het was het ergste wat ik mijzelf aan kon doen. Ik moest van mijn lichaam gaan houden, en langzaam aan kwam ik er, want hoe zou ik ooit mooier worden van al die haat? Ik ging mijzelf accepteren, ik ging beter voor mijzelf zorgen en langzaam kwam ik er.
Ook is mijn lichaam aangeraakt op manieren dat ik wou dat het nooit gebeurt waren, mensen hebben mij daarmee achtervolgd en tot schande gemaakt. Vaak genoeg heb ik hiervan wakker gelegen. Maar ik pak de macht, de macht over mijn eigen lichaam, en niemand kan dit nog wegnemen, ik schaam mij niet meer over hoe ik eruit zie of wat er met mijn lichaam gebeurd is aan de hand van andere mensen, of mijzelf in het verleden. Ook heeft het mij veel rust gegeven toen ik las dat elke 7 jaar al je cellen vervangen, wat dus betekent dat mijn lichaam ooit niet meer zonder toestemming of op een nare manier aangeraakt zal zijn en ik vind dat een heerlijk iets.
Nu houd ik van mijn lichaam, ik vind mijzelf mooi, sexy, prachtig. Met al mijn littekens, vetjes, haar, vreemde plekjes, alles erop en eraan. Natuurlijk heb ik er nog wel moeite mee dat mijn lichaam niet alles meer kan, of nja bijna niets op het moment. Maar ook dat leer ik te accepteren. Het is zo belangrijk je eigen lijf te accepteren en van jezelf te houden, en ik zie dat dit een heel groot punt is in onze maatschappij dat dit heel vaak niet gebeurt, of dat het zelfs raar zou zijn als je het wel doet. Dit moet veranderen. En openheid erover is de eerste stap.
Ik ben zeker in mijn lichaam, met alles erop en eraan, soms vinden mensen dat zelf ingenomen maar waarom zou je niet van jezelf en je lichaam mogen houden? Ik geef me hier al een tijdje bloot, nu ook letterlijk, ik schaam mij nergens meer voor en wat is dat een opluchting na al die jaren in schaamte geleefd te hebben. Niet alleen als gevolg van pesten maar ook grotendeels door de woorden van mensen om mij heen.
Ook ben ik steeds dankbaarder voor mijn lichaam, ik ben dan misschien wel ziek, ik kan niet meer zoveel, maar kijk hoe vreselijk hard mijn lichaam voor mij vecht, hoe hard mijn lichaam zijn best doet, zomaar en alleen voor mij. Ik ben trots op mijn lichaam en wat het allemaal voor mij doet, dankbaar dat mijn lichaam mij levend houdt. Soms lijkt het misschien altijd niet zo maar ik bedank mijn lichaam elke dag.
Meditatie is voor mij ook een grote leermeester geweest in mijn lichaam nog beter leren kennen, nog beter mijn grenzen vinden, nog beter weten wat er in mijn lichaam omgaat, een hechtere band met mijn lichaam. Ik ben meer bewust en daarmee is het meer een deel van mij dan dat het ooit was.
Ik geef ook gerust toe, dit is een foto uit een hele goede hoek want veel imperfecties zie je niet maar geloof mij, als je ze wel zag zou ik het alsnog delen want ik vind dat je van je eigen lichaam moet houden, hoe dan ook. Daar kom je veel verder mee. Maar buiten dat ben ik ook gewoon ontzettend trots op deze foto en het laat precies zien wat ik wil laten zien, een omhelzing, liefde voor mijn eigen lichaam. En ookal ben ik nog zo ziek, ik kan er nogsteeds goed uitzien. Dus lieve mensen “Maar je ziet er zo goed uit!” gaat niet meer op. Het is ook geen compliment. Als we er goed uitzien zeg dan gewoon “Wat zie je er goed uit!”, dan is het pas een compliment.
Ik ben pas naakt als ik mijn sieraden niet om heb, blootheid kan mij niets meer schelen. Dit is wie ik ben, niets meer, niets minder. En daar ben ik 100% oke mee. (En Joury ook voor degene die zich zorgen maken 👀😂) ♥️
Houdt van je lichaam, je moet er nog een leven lang mee doen en je krijgt geen nieuwe en je kan er ook niet vanaf. Geen enkel lichaam is perfect maar er is altijd iets te vinden om trots op te zijn. En beoordeel anderen er ook niet op.
Veel liefs en geef je eigen lijf ook een dikke knuffel,
Mich ❤️
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
Michaela, ik heb met veel aandacht je blog gelezen. Je hebt vreselijke dingen meegemaakt en je treedt naar buiten met je eigen verhaal. Dit verhaal over je lijf, de pijn en je verdriet over hoe jij je jonge jaren hebt beleefd heeft mij geraakt. Ik vind het enorm dapper en knap zo als jij je lijdensweg hebt kunnen verwoorden en derhalve opnieuw hebt moeten beleven. Het is jouw leven, jouw gevoel, en jouw lijf. Beauty is inside zeg ik altijd en daarvoor zal iemand van je houden en niet je uiterlijk want dat neigt naar sexueel eigen belang. Je schrijft fantastich en ik denk ook dat je hier iets me moet. Ik zal je met meer aandacht blijven volgen en hoop je ooit nog een keer te mogen ontmoeten.
Heel erg bedankt voor alle lieve woorden Peter! Ze hebben mij allemaal geraakt! Bedankt dat je ook de moeite nam het mij te laten weten! ❤️ Misschien zien we elkaar ooit weer!