Het is nu ongeveer een jaar nadat we voor het eerst naar de dokter gingen omdat ik niet zwanger werd. We zeiden toen nog zo, volgende moederdag (en vaderdag) wordt DE dag van ons. Erg confronterend dat we nog niets verder zijn. Ik weet dat het momenteel op pauze ligt omdat mijn lichaam het momenteel niet aan kan maar het maakt de pijn niet kleiner. Sterker nog, er mee bezig zijn maakte de pijn kleiner, het gaf mij hoop ooit toch nog een kleine van ons in mijn armen te kunnen houden. Nu alles weer stil ligt wordt die pijn en het gemis weer steeds groter en weet ik soms niet meer wat ik er mee aan moet. Ik had gehoopt nu al wel een lief klein wondertje te hebben maar aan de andere kant is het nu ook wel even beter zo. Maar dat haalt de pijn en het gemis niet weg helaas. Soms voelt het zo oneerlijk dat iemand die het niet wilt gelijk zwanger wordt, zoals ik zelf ook in het verleden heb meegemaakt, en dan iemand die er voor smacht niet, zelfs niet als je er niet mee bezig bent. Het lukt gelukkig nog wel om er niet weer hele dagen mee bezig te zijn maar het is zo lastig als je al die kleine wondertjes om je heen ziet en je nieteens zeker weet of je er ooit eentje vast gaat houden van jezelf. En de twijfel of ik überhaupt wel de zwangerschap of het moederschap aan kan. Het voelt zo hartbrekend, mijn enige droom die ik nog over heb, moet ik die ook nog laten gaan? Ik wil geen kinds leven verpesten alleen omdat ie mij als moeder krijgt met alle gevolgen van dien dus ik moet het zeker weten, maar hoe weet ik dit ooit zeker? Het leek een tijd goed te gaan en ik leek het aan te kunnen, tot afgelopen winter alles weer omsloeg. Misschien was dit ook wel omdat ik niet goed genoeg op mijzelf had gelet, en massaal over mijn grenzen aan het gaan was. Met alle kennis die ik nu heb hou ik het wel weer stabiel, maar zelfs dan ben ik er nog niet. Ik wil mijn laatste droom niet laten gaan maar ik wil ook geen onschuldig leven verpesten alleen omdat ik het zo graag wil.
Het zal voor altijd de lastigste keuze van mijn leven zijn en ik hoop dat ik het antwoord ooit vind. Ik hoop dat ik in het nieuwe huis de rust vind die ik nodig heb om weer op te bloeien. Ik hoop dat ik ooit een lief klein wondertje in mijn armen kan houden. Ik hoop dat ik niet mijn laatste droom hoef te laten gaan. Maar allermeest hoop ik nog dat ik de juiste keuze maak.
Een moeder zal ik altijd zijn, ik draag ze in mijn hart. Maar ik hoop zo dat ik ooit eens een “echte” moeder kan zijn voor de wereld want een klein wondertje is alles wat ik verlang.
Zo zie je maar weer hoeveel er ook nog bij ziek zijn komt kijken. Het is niet alleen het moeten aanpassen van je leven, het is ook al je dromen moeten laten varen, en natuurlijk wel nieuwe maken met de tijd. Maar ze kunnen nooit op tegen de dromen die ik had, die zo normaal lijken voor ieder ander mens, een studie, een huisje mooi maken, een mooie baan, een prachtige bruiloft met feest en een kindje in je armen. Je houdt je dan nog zo vast aan die laatste droom, in de hoop dat je 1 van die dromen wel klaar kan maken. Het is een rouwproces, droom na droom valt weg. En alles wat ik hoop is dat mijn allerlaatste, allermooiste droom wel nog uitkomt.
Soms besef je gewoon zelf ook niet dat dit ook allemaal nog bij zo’n ziekte komt kijken, het is niet alleen het ziek zijn maar ook nog alles eromheen wat zoveel moeilijker en soms zelfs onmogelijk wordt. Een “normaal” leven lijden zit er niet in en je moet overal nog even 10x meer over nadenken, en tegen die tijd lijkt soms de mogelijkheid om het te doen alweer de deur uit omdat je er te lang over na hebt gedacht. Iets waar ik ook steeds banger voor wordt.
Ik mis mijn lieve kindjes die ik wel even bij mij heb mogen dragen, zij waren natuurlijk niets minder waard dan degene die ik mogelijk ooit vast mag houden. ♥️
Hoop je met mij mee?
Veel liefs,
Mich ♥️
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
Een kinderwens is mooi, maar gelet op jou situatie wellicht iets te vroeg. Je bent nog hartstikke jong en misschien is het beter dat je eerst fisiek sterker wordt alvorens je aan het moederschap gaat overgeven.