Het is al even geleden dat ik wat schreef, maar ik was dan ook heel druk bezig. Druk met aan mijzelf werken maar ook vooral de rust pakken die ik nodig had. Ik was dus tegelijkertijd in zowel een gigantische crash als een burn out terecht gekomen, ik denk dat de 2 ook wel zeker invloed hebben op elkaar. Hierbij een beetje een korte samenvatting van wat er allemaal gebeurd is en hoe het nu gelukkig weer de goede kant op gaat.
Maar goed, het was dus een hele zware tijd, ik heb al heel mijn leven een angststoornis, of zelfs meerdere eigenlijk, heb altijd al veel angsten gehad en soms speelt het even wat meer op. Ik herinner mij nog goed dat een aantal jaar geleden alles mis leek te gaan, mijn ouders gingen op een verschrikkelijke manier uit elkaar, verloor mijn opa en oma in een jaar tijd, mijn liefdesleven (heel belangrijk als pubermeisje) was een grote heartbreak geweest, had een miskraam gehad ondanks alles en daarna ook nog meerdere malen seksueel misbruikt, met mijn broer ging het ook alles behalve goed, was gaan studeren en vergeet al dat gedoe met ISIS in die tijd niet. Vervolgens kwam mijn moeder ook zo zwaar in een burn out terecht (ookal heeft ze er denk ik verrassend lang mee rondgelopen voor mij en mijn broer gezien de situatie) en moest ik uit huis. Dit was eerst voor alleen de zomervakantie maar daarna ineens permanent. Mijn toenmalige vriend stond erop dat ik bij hem en zijn moeder introk en na wat gedoe was dit geregeld. Toen had ik eindelijk enigszins rust in mijn hectische leven en sloegen de nachtmerries toe, de nachtmerries sloegen snel over in werkelijke angsten en die werden erger en erger tot ik opgegeven moment niets meer durfde. Gelukkig was daar als een godsgeschenk mijn (inmiddels oude) therapeut, die hielp mij zo met allemaal soorten therapie, zoals EMDR, hypnotherapist en mij gewoon laten praten zonder enig oordeel, dat ik weer dingen begon te durven. Over de jaren ging dit steeds beter en beter maar vorig jaar stopte de therapie dus plotseling. Maar ik dacht dat alles wel goed ging tot een paar maanden geleden het zo toesloeg als ik nooit had verwacht, als ik nu terug kijk zie ik steeds meer signalen waarmee ik het kunnen zien aankomen maar toentertijd was ik volledig clueless. Maar dus de angst sloeg door, een burn out en een crash groter dan ooit, banger zelfs dan dat ik een aantal jaar geleden was geweest. Maar toen ik erachter kwam dat mijn angsten zo opspeelde wist ik gelukkig wel ondanks alle angst dat ik ook hier weer doorheen kon komen, ik was per slot van rekening ook super door de vorige gigantische aanval heengekomen en als ik 1 ding zeker wist was het wel dat ik hier weer doorheen wou komen, met volle angst vooruit. Ik moest alleen een nieuw iemand vinden die mij hier bij kon helpen, ik wist namelijk wel dat ik het kon maar ik wist ook dat het me alleen niet zou lukken. Gelukkig heb ik die persoon gevonden. Ik ga niet zeggen dat ik van mijn angsten af ben want dat is niet zo, ik heb nogsteeds teveel angsten en spanningen maar het gaat de goede kant op.
Langzaam aan durf ik weer meer, kan ik weer wat meer ookal heb ik nogsteeds veel vermoeidheid. De afgelopen weken zo erg dat ik mijn ogen amper open kon houden en al helemaal geen schermen kon zien (zelfs niet met m’n gigantische blauw licht filters eroverheen). Het was heel lastig en het bracht ook weer angsten op (wat als er wat mis is met mijn ogen?) maar ik merk dat rust helpt. Hierdoor kon ik wel wat minder praten met mijn grootste steunen maargoed ik wou ook weer van die pijn aan mijn ogen af. Hier hervond ik mijn liefde voor boeken, jaren lang lukt lezen steeds minder en afentoe een paar boeken tussendoor wel, ik bleef het superieur vinden maar het lukte maar niet. Nu kon ik dus niets anders doen dan boeken lezen en mediteren (wat ik ook niet de hele dag wou doen) dus moest ik bijna wel, en dat deed ik ook flink, ik vlieg er doorheen en je vind me de hele dag met mijn neus in een boek. Het helpt me ook fantastisch mijn dag door te komen tot Joury thuis is of wanneer hij al slaapt want ik raak weer zo verzonken in mijn boeken dat ik de wereld even vergeet, zo fijn.
Dan heb ik hier volgens mij ook nog niet geschreven over de rolstoel die ik eindelijk heb! Enorm blij mee, zowel een wat luxere duwrolstoel voor mee in de auto wat enorm fijn was voor alle ziekenhuis afspraken de laatste weken en een elektrische rolstoel die ik zelf kan besturen met een joystick. Van de laatste helaas nog niet zoveel gebruik kunnen maken als ik had gewild door alle omstandigheden maar gelukkig ben ik er al 2x op uit geweest en heb ik morgen weer mijn 2e “les” (beetje vaak uitgesteld door vanalles maar morgen lijkt een goede dag!) Ik zou er graag meer over willen vertellen maar ik zou eerlijk gezegd niet weten wat aangezien er nog niet echt avonturen zijn geweest maar hopelijk in de toekomst meer!
Verder volg ik op het moment een FODMAP dieet vanwege mijn intense buikpijnen. Ik zou denk ik beter opkunnen noemen wat ik wel mag eten dan wat ik niet mag eten want veel blijft er niet over, dan ook nogeens mijn eigen allergieën erbij en er is nog minder. Maargoed op de meeste momenten lijkt het te helpen maar mijn eliminatie fase duurt wel een stuk langer dan gepland, eigenlijk willen we gaan kijken welke pijnen nou komen door de stress en hevige PDS dan door mijn eten aangezien het ook niet gezond is eeuwig in de eliminatie fase te blijven omdat je zo weinig mag en je eigenlijk 3 dagen geen buikpijn mag hebben om aan de herintroductie fase te beginnen maar de vraag is of ik daar (iniedergeval met de hoeveelheid stress die ik momenteel ervaar) ooit ga komen. Maar we houden nog even vol!
Langzaam gaat het dus weer de goede kant op, ik heb weer hoop voor de toekomst en voel me niet meer hele dagen miserabel, er moet nog een hele hoop gebeuren maar ik heb weer het gevoel het aan te kunnen, langzaam komen er weer blosjes op mijn wangen en langzaam wordt ik weer mens. Ik ben trots op wat ik al kan en weet goed waar ik moet stoppen. Je denkt er vaak niet aan dat met lichamelijke ongemakken het nog lastiger is om van een burn out te bekomen ookal rust je al zo ontzettend veel, mijn hoofd draaide in al die rust overuren en gelukkig heb ik nu met behulp van headspace weer rust in mijn hoofd en weet ik hoe ik er moet komen maar wat zou het helpen om gewoon even een ommetje te kunnen lopen. Beweging is ook zo belangrijk voor je mentale gesteldheid en als je alleen maar naar de wc loopt krijg je daar natuurlijk niet genoeg van. Net als daglicht in dit huis zonder daglicht, maar daar kan ik jullie hopelijk snel goed nieuws over vertellen….
En natuurlijk had ik dit allemaal niet alleen gekund dus wil ik nog eens laten weten, wees lief voor elkaar en check even in bij die vriend/vriendin die zo stil is (of juist overmatig veel deelt).
Liefs,
Mich ❤️
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
Ik schrik hier erg van als ik die verschrikkelijke verhalen van je lees. Zo ken ik je natuurlijk niet, en het doet mij dan ook veel pijn om te lezen wat voor leed jij in je nog jonge jaren hebt meegemaakt. Ik merk ondanks alles dat je heel erg positief bent en dat siert je.