Het zal je vast niet ontgaan zijn dat het de laatste tijd niet goed met mij ging, zo erg zelfs dat ik mij helemaal moest afsluiten van alles waar ook maar een kleine trigger kon zijn. Dus dag social media, inclusief whatsapp. Mijn vlammetje was weer even op.
Afgelopen december kreeg ik een gigantische mental breakdown. Als ik later terug denk zat hij er eigenlijk al een tijdje aan te komen maar op dat moment kwam het compleet als een verrassing, ik had het dan eerst ook niet door. Het voelde alsof mijn lichaam mij volledig in de steek liet en het helemaal mis ging, en door dat gevoel ging het mentaal nog slechter en slechter. Ik werd steeds banger en durfde niets meer wat ook maar de kleinste kans had om nog zieker te worden. Ik leefde in een constante staat van paraatheid en had dan ook echt 0,0 rust. Maar in werkelijkheid was het dus niet mijn lichaam dat mij in de steek liet maar ik die mijzelf in de steek had gelaten.
Voor de brand ging het niet zo lekker met mij, had toen ook al even een social media block out. Ik was begin dat jaar weer begonnen met een wat intensievere therapie voor mijn angsten, maar daarmee kwam, zoals het werkt, ook heel veel onverwerkt trauma naar boven, en geloof me dat heb ik helaas heel erg veel. Niet om zielig te doen maar elke keer weer stonden therapeuten, psychologen en psychiaters versteld dat ik mijzelf zo op de been had gehouden zoals ik had. En sommige het nieteens meer volhielden mij te kunnen behandelen. Maar er was dus flink werk aan de winkel, dat stond vast. En toen kwam Corona, en de therapieën die ik volgde waren nou niet echt te doen via beeldbellen en het was ook belangrijk dat ik goed in de gaten werd gehouden op die momenten. Dus de therapieën stopten. Langzaam ging het ongemerkt weer steeds slechter.
Toen kwam dus de brand, heel mijn leven overhoop en heel angstig. Maar gek genoeg toen de nachtmerries wegtrokken merkte ik dat ik mij over het algemeen beter voelde. Althans dat dacht ik toendertijd. In werkelijkheid heeft het gigantische trauma van de brand (wat ik ook nooit goed verwerkt heb dus) al het andere weer naar achteren geduwt, en ik zelf ook want ik wou niet meer bang zijn. Nou is dat natuurlijk het aller laatste wat je moet doen. Dus alles bleef zich binnen in mij weer opstapelen en opstapelen en het werd steeds groter en langzaam kreeg ik steeds vaker weer paniekaanvallen. In de tussentijd was ik kennelijk zonder het door te hebben (vaker gebeurt) al zo’n maand aan het hyperventileren waarschijnlijk. Waardoor ik lichamelijk steeds meer klachten kreeg, en natuurlijk ook door de opbouwende stress in mijn lichaam.
Afgelopen december was eindelijk de druppel met al het vuurwerk voor de deur, de overwelming op Joury’s verjaardag en de druk om er een mooie kerst van te maken. Omdat ik alles zo perfect wou hebben ging het eigenlijk mis, ik was al helemaal uitgeput maar ik bleef doorgaan en steeds weer meer en meer. Wat er toen gebeurde is dan te lezen in mijn vorige blog, met al de ziekenhuizen en weet ik het allemaal.
Hoe is het nou nu?
Ondertussen heb ik al een paar weken therapie gehad wat enorm fijn is, al is het alleen maar even het iemand hebben om tegen te praten en je niet veroordeeld en ook snapt waarom je zo denkt, iemand die van de gigantische bol kerstverlichting in je hoofd die helemaal in de knoop zit en je eigenlijk gewoon een nieuwe van wilt kopen, langzaam weer een mooie “slinger” maakt waar ik mijn gedachten weer mee kan verlichten. Waardoor ik mijzelf weer snap, waarom ik dingen doe, waarom ik mij zo voel, waar het allemaal vandaan komt. Ik kan dit altijd bij anderen heel goed en ik weet ook altijd precies wat te doen, mn therapeut zegt ook steeds dat ik inprinciepe zelf gewoon een therapeut ben Maar het op mijzelf toepassen lukt gewoon echt niet. Ik weet precies wat ik moet maar het lukt niet alleen. Dus ik ben heel dankbaar dat ik de mogelijkheid heb naar haar toe te kunnen.
Buiten dat mediteer ik ook ontzettend veel, eerst deed ik het elke dag en langzaam ging het weer beter, toen liet ik het een aantal dagen gaan omdat ik het druk had en de angsten werden weer erger. Ik zorg er nu dus echt voor dat ik elke dag minstens 1 meditatie heb gedaan maar het liefste meer. Ik doe dit veel doormiddel van de app Headspace wat een echte aanrader is mocht je hem nog niet kennen en via boeken over mindfulness. Ook betrek ik de laatste tijd edelstenen en kristallen bij mijn meditaties, en je kan het onzin vinden of niet, dat helpt mij enorm. Ik besef me dat ik in de afgelopen jaren elke keer als ik door een periode van “healing” ging ik mij weer extra aangetrokken voelde voor mijn stenen en er steeds meer mee wou doen. En elke keer haalde ik er zoveel kracht uit en zo nu weer. Nou ben ik ook heel hoog sensitief dus voel ik het allemaal misschien sneller aan dan anderen, maar voor mij helpt het dus.
Ook is er in mijn lichaam veel gedoe geweest, zo bleek ik al een maand met een ontzettend zware keel ontsteking rond te lopen, een antibiotica kuur verder is ie nogsteeds niet helemaal genezen maar het gaat de goede kant op gelukkig met heeel veel thee. Alles in mijn buik was vreselijk van slag, zowel voor als na de antibiotica. Tal van medicijenen en nogmeer bijwerkingen verder lijkt nu eindelijk iets te helpen. Ookal is het natuurlijk waarschijnlijk het belangrijkste de stress aan te pakken om het helemaal over te laten gaan is het wel zo fijn dat ik in de tussentijd niet ineen krimp van de buikpijn en wat er allemaal bijkomt. Ook maak ik mij op deze manier minder zorgen en kan de hypochronder in mij langzaam een beetje gaan liggen. Want dat was de grootste angst. Dood gaan. Of het nou van een brand was, van Corona, een andere ziekte, een ontsteking of wat dan ook. Eigenlijk was werkelijk elke angst die ik had terug te lijden naar de angst om dood te gaan. En door al die sensaties in mijn lichaam door de stress werd die angst alleen maar gevoed want al die pijn en al dat gevoel, dat kon toch niet goed zijn. Was het natuurlijk ook niet maar ik ga er gelukkig niet aan dood en dat is het belangrijkste.
Voor nu ben ik dus keihard aan het werken aan mijzelf, ik heb nog een lange weg te gaan met vele uren therapie en nogmeer uren meditatie (ookal zou ik die er eigenlijk sowieso in moeten houden want de voordelen van mindfulness zijn gigantisch en voor iedereen aan te raden, en je bent echt geen zweefteef als je het doet, de voordelen zijn allang wetenschappelijk vastgesteld. En wat heb je te verliezen?). Maar ik kom er wel. Als ik kijk naar hoe het ging anderhalve maand geleden en hoe het nu gaat is dat een hele wereld van verschil. En daar ben ik ongelooflijk trots op. En ook dat moet ik vieren. Hoewel ik nogsteeds de uren aftel tot Joury thuis komt en ik mij wat veiliger voel lukt het me wel gewoon zonder hem, en ben ik zelfs zonder hem naar de dokter geweest hoe doodeng ik dat ook vond. En het aftellen heb ik ook steeds minder door, door de meditaties leef ik steeds meer in het moment en vind ik ook steeds meer vrede in dat moment. En voor mij is dat mijn grootste doel, weer innerlijke vrede kunnen vinden.
Ook hebben we met heel veel pijn besloten onze kinderwens en het traject hierdoor even aan de kant te moeten zetten, het was een enorm lastige keuze maar voor nu even het beste voor zowel mij als het kind en waarschijnlijk ook voor Joury die nog meer op zich zou moeten nemen dan. Eerst mijzelf weer terug op een rijtje om daarna optimaal er voor ons kindje te kunnen zijn. Hoe moeilijk ook als je weet hoe lang ik hier al naar verlang.
Zelfs nu nog komen er ook steeds weer dingen naar boven waarvan ik dacht dat ik er allang over heen was, dat maakt mij ontzettend emotioneel maar in de tussentijd laat het mijn stress dalen. Ben dus heel veel aan het huilen maar tegelijkertijd minder aan het stressen. Al dat huilen is natuurlijk niet fijn maar al het onverwerkte verdriet kan er zo wel uit, ik zal de aankomende maanden nog wel wat bij elkaar janken en waarschijnlijk ook weer om de kleinste dingetjes en dingen die jaren geleden gebeurt zijn maar wat is het fijn om weer te kunnen voelen. De laatste maanden was eigenlijk mijn enige emotie angst, stress en paniek. Maar toen het verdriet eindelijk kwam, toen daar eindelijk weer plek voor was, kwam ook weer een stukje vreugde. En bij elk stukje verdriet weer een klein beetje meer vreugde.
En zo langzaam bij beetje komt dat vlammetje dat volledig uitgebrand was weer heel langzaam tevoorschijn. En hopelijk vind ik deze keer echt mijn volledige vlam terug en mag ie branden als een olympisch vuur wat nooit dooft.
Je bent niet alleen.♥️
Heel veel liefs,
Mich
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
Wat een bikkel ben je. Ongelooflijk hoe jij kan vechten tegen je eigen ik en steeds weer langzaam uit dat dal kruipt. De strijd is heftig, maar geniet van die kleine overwinningen die je steeds weer boekt.