Je vind hieronder 2 blogs in 1 (ze zijn vrij kort hoor) omdat het ondertussen niet meer goed voelt de 1e los te plaatsen maar ik deze ook niet wou laten gaan. Hierboven is een foto van de eerste periode, de andere van de tweede.
Ik ben boos, eventjes op alles en iedereen. Zoals velen van jullie weten kijk ik letterlijk het hele jaar door uit naar kerst. Niets vind ik zo leuk als kerst, het is echt echt echt mijn geluksmoment. Het begint ook al vroeg bij mij en eindigt laat, dit jaar nog later want ik heb flink wat in te halen. Ookal is het toch anders.
20 december was mijn man jarig, dus besloot ik heel stom wakker te blijven tot 12 uur ookal was ik doodmoe, al geen goede stap dus. Die dag gingen we gezellig rondrijden en kerstkaarten rondbrengen want dat vonden we leuk om te doen! Maar al snel ging het mis, ik begon weg te vallen en te trillen en gewoon echt niet goed te worden. Toch gingen we door want de kerstkaarten moesten eruit, heel stom haalde we een blikje energy wat even leek te helpen maar eigenlijk had ik mijn rust al moeten pakken. Ook s’ avonds bleef ik inzakken maar deed mijn best wakker te blijven voor Joury en er nog een leuke verjaardag voor hem van te maken. Halverwege de spareribs hield ik het toch echt niet meer vol en moest ik gaan dutten, wat even later overging in naar bed.
‘S nachts werd ik helemaal bezweet wakker snakkend naar adem, het was flink mis. Waarschijnlijk is dit een paniekaanval geweest die er nog een hoop meer triggerde. Was sowieso al aardig aan het hyperventileren de laatste weken en gelukkig had ik de volgende dag fysio om het weer een beetje los te maken. Deze keer zei ze me echter dat ik beter naar de dokter kon gaan omdat het echt niet goed zat. De volgende dag naar de dokter en jahoor, de volgende aandoening van de lijst, het syndroom van tietze (of het gekke tieten syndroom zoals ik het graag noem). Dit is een ontsteking aan je borstbeen waardoor het de helft van de tijd voelt alsof je dood gaat, geen lucht, heel veel pijn, is het mijn hart? Houden mijn longen ermee op? Etc. Als je dan toch al in de paniek sferen zit helpt dit niet mee. Ik kreeg voltaren emulgel voorgeschreven, een diclofenac gel, maar al snel reageerde ik hier erg slecht op. Wat ik eerst niet doorhad waardoor het uitstapje op onze ook lang verwachte eerste trouwdag de corona teststraat was. Daarna nog even schaapjes wezen kijken wat me dan gelukkig wel weer een beetje opvrolijkte, echter was het weer snel naar bed. Geen feestmaal maar meer strijden om ook maar iets binnen te krijgen.
Na een tijdje dus gestopt met de diclofenac gel, veel meer pijn nu maar voelde me wel ietsjes beter, maar in de tussentijd werd ik ook steeds angstiger. Ookal was mijn test gelukkig negatief (leuk kerstcadeau) Ik kwam op het idee nieuwe midalgan te halen aangezien warmte leek te helpen. Ze hadden er 1 met magnesium wat volgens de facebook groep iets goeds was. Niet bij mijzelf bedenkende dat ik altijd een beetje een rare reactie krijg op magnesium smeren. Nog geen paar seconde na het opsmeren kreeg ik gigantische hartkloppingen, wat ik ook deed het ging niet naar beneden. Geen paniekaanval dus (ookal kwam hij er achteraf nog wel bij denk ik) na 3 uur steeds erger wordende en steeds meer pijn, mezelf voelen wegzakken, de huisartsenpost gebeld, wat moeten we doen. Die hebben vervolgens de ambulance gestuurd, vervolgens mijn eerste (en hopelijk laatste) ritje met een ambulance gehad naar de eerste hart hulp in Roosendaal. Leuk op 2e kerstdag. Eigenlijk was ons plan deze dag naar het graf van mijn opa te gaan en daarna naar mijn moeder (als dit veilig genoeg was geweest maar na de mensen waarbij we de 20e toch tot mijn ongenoegen iets te dichtbij zijn geweest was dit eigenlijk al geen optie meer). Hier helemaal nagekeken en goed geholpen. Er leek niet echt wat mis te zijn maar ik mocht niet weg totdat mijn hartslag rustiger was dus best aardig een tijdje doorgebracht. Joury kreeg wat te eten en ik na een tijdje een kalmeringsmiddel dat wat leek te helpen. Op de terugweg naar buiten kwamen we wel deze prachtige kerstboom tegen dus dat is wel een opvrolijkertje geweest!
Erg feestelijk was het allemaal dus niet. Echt veel herinner ik me er ook niet meer van, ik weet nog dat ik heel bang was maar ik denk dat ik in een soort shock leefde. Het is allemaal een beetje vaag en zeker de dagen na het ziekenhuis waar ik nog op kalmeringsmiddelen leefde weet ik eigenlijk niets meer vanaf. Toch is t ondanks dat ik het allemaal niet meer zo weet heel traumatisch voor mij geweest. Ik heb ondertussen ook weer contact opgenomen met een nieuwe therapeut wat ik door corona veel te lang uitstelde om hopelijk dit alles (en derest natuurlijk) maar goed te verwerken.
Het gaat nu nogsteeds niet echt super, sinds oud en nieuw kan ik gelukkig weer vast eten op de meeste momenten dus dat is heel fijn. Buiten dat is het allemaal nogsteeds erg wazig, totaal niet lekker in mijn vel, proberen met mijn paniek om te gaan en de dagen en vooral slapeloze nachten door te komen. Ik zit duidelijk in een hele dikke dip, een vrij erge terugval. Zowel mentaal als fysiek. Ik hoop dat dit snel weer beter gaat. Ik hoop in de komende tijd ook weer wat meer van me te kunnen laten horen, alsnog mijn terugblik op 2020 te doen en alles goed af te sluiten. Maar voor nu zit ik er even doorheen en ook dat is oke. Ik ben een hele tijd flink boos geweest, dat mij dit weer moet overkomen, dat ik nog weer een kutziekte erbij had, dat ik kerst moest missen wat zo belangrijk voor mij is, noem het maar op. Ik was boos, echt boos. En vooral bang. Ondertussen begint de boosheid gelukkig weer wat te zakken want met boos zijn schiet ik niets op. De angst ook in periodes. Ene moment beter dan het andere. Het is maar weer zoals het is en niemand kan hier wat aan veranderen. Buiten ik die het accepteert. (En Joury die het mijn leven 20x makkelijker maakt en met zoveel geduld met al mijn paniekaanvallen de afgelopen weken heeft gedealt, ik zou mij oprecht geen lievere man kunnen wensen. Afentoe werd het hem natuurlijk weleens teveel, dat is normaal. En dan kreeg ie natuurlijk weer in al mijn paniek naar hem toe geslingerd dat ie maar bij me weg moest gaan want ik ben zo lastig en ik verpest zijn leven. Gelukkig denkt Joury hier anders over, en daar ben ik heel dankbaar voor.)
Dit was dus even een soort update, deze keer geen leuk positief verhaal maar zelfs mij lukt dat niet altijd en ik wil wel eerlijk zijn tegen jullie, dat is het belangrijkste. En hopelijk is mijn volgende blog weer een wat positievere, want jeetje dat kan ik wel gebruiken.
Dus veel liefs,
Slapeloze Mich
5 dagen later
Ondertussen is het alweer 5 dagen verder nadat ik op een slapeloze nacht deze blog schreef maar nogsteeds niet de energie gehad hem te plaatsen en eerlijk gezegd heb ik even een social media break waardoor het vrij lastig is dus schrijf ik maar gewoon lekker een update hieronder.
Helemaal zoals ik mij zou willen voelen gaat het nog niet, echter gaat het gelukkig al wel stukken beter. De pijn en vooral angst begint een beetje weg te trekken en ik word over het algemeen wat rustiger. De afgelopen dagen erg veel last gehad van alles in mijn buik wat mij wel weer angstiger maakte, wat als er wat mis is? Als ik in een angstige periode zit word ik een beetje een hypochonder. Ik weet dit van mijzelf wat al helpt maar toch ga ik dan weer denken “Maar wat als dit nou niet door de angst/stress komt en ik mij niet aanstel en er nu wel wat is?” En ga zo maar door. Erg vermoeiend allemaal. Gelukkig heb ik een aantal fantastische vriendinnen en een hele lieve man die mij elke keer weer, eindeloos, proberen gerust te stellen. Hier ben ik heel dankbaar voor en is zo’n beetje het enige wat mij op de been hield.
Waar het langzaam beter ging en het beter lukte mijzelf echt heel goed af te lijden (dankuwel Tiny House Nation en gek katten hotel spel) en dus niet 24/7 aan mijn kwaaltjes en sensaties (dit woord hielp mij heel erg, het is een sensatie en er is niets aan de hand) dacht ging het langzaam zo goed dat het mij weer lukte rustig adem te halen, omdat ik zo gestresst en angstig was lukte meditaties en ademhalingsoefeningen mij niet, mijn lichaam was te erg in fight mode om “tijd” te hebben om zoiets te doen, ik kon mijn hoofd en lichaam er niet bij houden. Gelukkig ging dit dus steeds beter, ook lukt slapen weer beter, ik word nogsteeds ‘s nachts wakker maar ik val in ieder geval (weer terug) in slaap. En nachtrust doet zoveel goeds voor je.
Nogsteeds is het niet helemaal super maar het gaat de goede kant op en dat scheelt een hele hoop. Vooral steeds bang voor de sensaties in mijn buik maar hopelijk trekt dat ook snel weg. Morgen kan ik eindelijk na maanden weer therapie beginnen dus hopelijk gaat dat ook helpen mijn angsten weer beter terug onder controle te krijgen. Ik probeer de hoop niet op te geven dat ik ook deze keer er weer goed en veilig uit kom. Dag bij dag gaat het wat beter, soms weer een wat mindere dag maar ook dat komt wel weer goed. Iedere dag mijn meditaties en ademhalingsoefeningen doen, goed rusten en niet teveel doen, op mijn eten en drinken letten en een voedingsdagboek bijhouden, therapie, rustgevende tabletten van A. Vogel en nog even genieten van mijn social media break. Weg van teveel triggers. Ik weet niet wanneer ik weer terugkom, soms twijfel ik, zal ik het wel doen als je zoveel rustiger bent zonder. Maar aan de andere kant wil ik mijn contact met de buitenwereld niet weg doen en brengt het mij buiten mijn angstige periodes zoveel plezier en rust. Hopelijk vind ik ooit de perfecte middenweg of kan ik ooit zo goed met mijn angsten omgaan dat het niet meer nodig is. Want van letterlijk alles wat niet blauwe lucht en regenboogjes is paniekaanvallen krijgen is ook geen manier van leven. Gelukkig ben ik er tot nu toe elke keer weer uitgekomen!
Veel liefs,
Wat beter uitgeruste Mich
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
No Comment