Relaties met jezelf zijn altijd erg lastig, vaker helaas een haat relatie dan een liefdes relatie. Het is een complex iets, de haat wordt je vaak al van kleins af aan ingepraat en als je zegt van jezelf te houden wordt dat vaak gezien alsof je te hoog van jezelf bent. Maar waarom dan eigenlijk? Ik hou van mijzelf, duf het zo te zeggen. Het is ook iets waar ik heel erg trots op ben, ik heb hier jaren voor gevochten.
Mijn relatie met mijzelf was altijd al een hele lastige, door bepaalde dingen in mijn kindertijd en omdat ik heel veel gepest werd op school was het erg gecompliceerd, door al die dingen ging ik mijzelf steeds slechter voelen. Op de basisschool deed het mij heel veel pijn en ging ik mij wel iets slechter voelen over mijzelf maar niet zoveel. Dat kwam op de middelbare en daarna eigenlijk pas. Ik ging mij er wel steeds meer vanaf zetten, mij anders kleden en gewoon mijn eigen ding doen. Vaak krijg ik dan de opmerking dat ik daardoor juist meer gepest zou worden maar dat was helemaal niet zo, het enige verschil was waar zij mij mee pesten. Ze vonden altijd wel wat. Was het niet mijn uiterlijk, dan wel mijn manier van doen of zelfs de mensen waar ik mee om ging. Ik was nu in ieder geval meer gelukkig met mijzelf dan als ik mij helemaal ging aanpassen.
Maar toen werd ik ziek, en ook daar werd ik mee gepest. Dat is wat mij het meest raakte. Ik was niet vaak op school en als ik er was ging het niet goed ook (gelukkig kon ik school wel bij houden maar je merkte dat het niet goed met mij ging). Er kwamen allemaal geruchten en ook dat ik mij niet aan moest stellen en niet zo moest doen. Dit is iets wat ik nog steeds met mij mee draag en jarenlang mee heb gezeten. Ik ging twijfelen aan mijzelf, aan mijn ziekte en of ik wel echt zo ziek was? Verzon ik het niet allemaal in mijn hoofd? Want niemand om mij heen leek het echt te geloven of te snappen. Ik ben hier jarenlang tot op de dag van vandaag vrienden door verloren, omdat ik ziek ben en ze het niet snappen.
Ik heb mij gevoeld alsof ik niets waard was, alsof ik geen vrienden of relatie verdiende omdat ik ziek ben en wat voor nut ben ik dan voor iemand als ik toch nergens heen kan? En ik zeg toch vaak feestjes af omdat ik mij te ziek voel, soms last minute omdat ik zo hard heb geprobeerd deze keer wel te komen. Of gewoon omdat het goed leek te gaan en het ineens mis ging. En natuurlijk is dat niet leuk voor de ander maar ik kon er ook niets aan doen, dus ging ik mij nog slechter voelen, en heb ik mijzelf verder kapot gemaakt om maar te doen alsof ik niet ziek was en elke keer maar te komen naar vrienden, feestjes of de stad. Ik dacht dat ik mijzelf moest veranderen en nog zieker moest maken omdat ik anders niemand verdiende.
Maar in de laatste paar jaar heb ik geleerd echt van mijzelf te houden, maar dan ook echt met al mijn ziektes en gebreken. Ik hou van mij. Ik hoef mij niet meer anders voor te doen, overal maar bij willen horen en mijzelf nog zieker maken om gewaardeerd te worden. Mijn relatie met mijzelf is jaren lang miserabel geweest, zo erg dat ik niet meer wou leven en daar ook wat aan deed. Maar kijk hoe ik gegroeid ben, daar mag ik heel trots op zijn. Ik smeek niemand meer bij mij te blijven, de enige die ik nog smeek ben ik zelf. Want ook al ben ik ziek, ik verdien liefde, vrienden en alles wat een niet ziek mens verdient. Ook als ik niet ergens naartoe kan, als ik niet helemaal goed voor het huishouden kan zorgen, als ik soms dagen lang lig te slapen en niets kan. En ook als ik er wat anders uit zie, als ik misschien minder mooi ben (wat ik nu niet meer vind) verdien ik liefde en goede relaties. Het is niet meer zo belangrijk wat anderen van mij vinden maar meer wat ik van mijzelf vind.
En dan vooral verdien ik liefde en een goede relatie met mijzelf. Want wat is er belangrijker in de wereld? De enige die er altijd is en waar je niet vanaf kan ben jij zelf. Daarom steek ik al die moeite die ik ooit stopte in hopeloze relaties te onderhouden in de relatie met mijzelf. En het heeft mij zoveel opgebracht. Ik wil niet zeggen dat ik nooit meer onzeker ben of mij alleen voel, maar hoe ver ik nu al ben is een godsgeschenk. Het heeft mij leven zoveel mooier gemaakt en ik vind dat het de belangrijkste relatie is die je hebt, belangrijker dan de relatie met je familie, vrienden, partner of wie dan ook is de relatie met jezelf.
Ook ben ik altijd een gigantisch perfectionist geweest, misschien niet zozeer dat anderen het door hadden maar ik werd (en nog steeds wel wat) er echt enorm door belemmerd. Het was echt een heel lastig iets voor mij om dingen los te laten, nou heb ik dat de afgelopen jaren ook steeds meer moeten leren omdat ik niet alles meer zelf kan en ook dingen niet meer zo goed gaan als ze ooit gingen. Ik heb hier enorm veel in moeten loslaten en dan vooral de gigantische eisen die ik mijzelf stelde, die wel haalbaar waren op zich, maar de energie die ik daar in moest stoppen was inmens. En hoe teleurgesteld ik elke keer was als het niet lukte. Ook dat leren loslaten (en dan vooral de eisen die ik mijzelf stelde) was een hele grote stap naar mijzelf mee waarderen.
Ik las van de week op instagram de vraag: “Hoe zou je jouw relatie met jezelf in 1 woord omschrijven?” Dat zette mij aan het denken, neem ik mijn verleden mee of kijk ik alleen naar het nu? Ik ben altijd heel onzeker geweest en haatte mijzelf lange tijd echt, vooral toen ik ziek was en steeds zieker werd. Wat was ik boos op mijzelf. Aan de andere kant ben ik gelukkig nooit 100% de liefde voor mijzelf verloren, dat kleine gelukkige meisje zat nog steeds ergens ver weg op de meeste momenten. Ook al wou ik lange tijd niet meer leven. Maar als ik kijk naar nu, ik wil er alles aan doen om te leven, ik maak het meeste van alles wat ik wel kan en iedereen noemt mij vaak verrassend positief, soms zelfs zo positief dat mensen denken dat ik sarcastisch ben. Ik hou van mijzelf, van mijn lichaam, mijn uiterlijk, de liefde die ik ondanks alles nog steeds aan iedereen die bij mij komt probeer te geven. Ik vind mijzelf een mooi mens, niet altijd ben ik 100% overtuigd maar over het algemeen. Vlieg soms iets teveel uit mijn slof als het gaat om dingen waar ik echt voor sta. Maar buiten dat ben ik naar mijn weten erg zachtaardig ondanks alles wat ik heb meegemaakt. Ik gun anderen ook alles wat ik niet heb en zelfs zonder al die dingen die ik niet kan of mij niet lukken hou ik van mijzelf. Niet altijd even veel maar toch.
Ik vond het dus een moeilijke vraag om te beantwoorden, 1 woord.. Complex? Of toch liefdevol? Slecht? Goed? Gewoon onbeschrijfbaar? Ik denk niet dat ik het ooit in 1 woord ga kunnen samen vatten, daar is het gewoon te complex voor maar ook dat voelt niet als een goede beschrijving want er is teveel liefde om het echt complex te noemen vind ik. Ik hou het maar gewoon bij dit verhaal. De laatste dagen is het bijvoorbeeld wel liefdevol te noemen, daarvoor weer wat complex omdat niets lukte, en bijvoorbeeld de verkeerde dag bij de fysio zat en ik weer teveel gedaan had. Gelukkig lukt het mij steeds meer daar overheen te komen. Niet elke dag is even goed maar ik kan gelukkig zeggen dat er wel liefde zit in elke dag. Afgelopen weekend heb ik bijvoorbeeld voor het eerst in maanden gekookt, ik was zo trots op mijzelf dat ik zelfs foto’s heb gemaakt en mijzelf zou knuffelen als ik dat kon (gelukkig deed Joury dat voor mij).
Ik hoop dat ik in de komende jaren nog weer steeds meer van mijzelf ga houden en de relatie met mijzelf steeds beter wordt tot ik het met volle overtuiging liefdevol kan noemen, want het verleden zit er nu nog teveel in. Ik hoop ook dat jou dat lukt. Hou van jezelf alsjeblieft want je bent een prachtig mooi mens. Wat je van jezelf vind is altijd het belangrijkst, want je zult altijd met jezelf door 1 deur moeten
Veel liefs,
Mich
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
No Comment