Misschien heb je het al meegekregen, misschien ook niet, maar zondag 1 november zijn wij onze grote liefde, trouwe vriend, steun en toeverlaat, ons (katten)kindje kwijt geraakt. Ik was van plan voor die dinsdag een blog te schrijven over hoe belangrijk onze lieve Salem was voor mij omdat ik altijd thuis zit, en door zijn toedoen niet altijd maar alleen was. Wat een grote steun Salem voor mij is en hoe zeer ik hem waardeer. Tot het lot dus andere plannen bleek te hebben.
8 December 2018 adopteerde we Salem in het asiel in Goes. Ik had hem online gevonden en het voelde goed, maar Joury vond hem wat oud maar ze hadden ook een nog net geen kitten meer die ook wel leuk was. Dus daarvoor gingen we naar het asiel, daar aangekomen bleek het niet te klikken tussen ons en het poesje, toch keken we nog even rond. We hadden een ongelofelijke klik met een beestje dat maar achter ons aan bleef lopen en superlief tegen ons deed. Wij besloten die te adopteren omdat het zo fijn voelde. Bij de kassa bleek het de kat die ik online had gezien te zijn, maar hij was net zijn herkenbare witte snorhaar verloren omdat een andere kat hem een haal had gegeven. We gaven deze schat de naam Salem en hij kwam heerlijk met ons mee naar huis. Hij was toen al 10 jaar oud maar wat zat dit beestje vol leven, het was net een gigantische kitten. En ook net een duif want zo klonk ie eerder dan een kat.
Bijna 2 jaar hebben wij van al zijn ongelofelijke liefde kunnen genieten. Het was wel duidelijk dat hij bij zijn vorige baasje misschien minder leuke dingen had meegemaakt maar toch werden we steeds closer en ging hij mij steeds meer vertrouwen, na een jaar kwam ie zelfs echt op mij zitten en hij werd steeds aanhankelijker, iets wat hij eerder niet echt durfde. Ik heb zo heerlijk van hem kunnen genieten, alles wat hij deed was een plezier om naar te kijken. Hij was oprecht zo ontzettend bijzonder, nog nooit hebben wij een beestje gezien dat ook maar een beetje op Salem’s doen en laten leek.
Alle steun die ik van hem kreeg, niet altijd maar alleen. Nooit helemaal alleen, want hij was er. Met je lieve eskimo kusjes en lekker bij mij in de buurt komen zitten. Knuffelen ging niet echt maar de laatste tijd steeds beter. Wel kon ik jou altijd lekker aaien, als ik het maar niet te lang deed. Wat hebben we kunnen lachen, genieten, opleven van alles wat hij deed. Ik slaap heel slecht en altijd was hij dan gezellig met mij wakker, of als hij sliep lag ie gezellig naast mij als gezelschap. Wat een genot was dat.
Zo’n 3 weken geleden werd je ziek, je was altijd al wel een beetje ziek, je had zo je probleempjes en zaten regelmatig met je bij de dierenarts. Sowieso ben je na de brand ook nooit meer hetzelfde geweest, was je stiller en minder energiek, maar je was nog steeds ons leuke lieve beestje, en je werd natuurlijk ook ouder. Ondertussen was je al 12, dan mag je wat rustiger aan doen toch? Maar deze keer was het echt mis. Je at niet meer en je bleef maar over geven, alsof er geen einde aan kwam. Het deed mij pijn je zo te zien maar ik kan mij niet voorstellen hoeveel pijn jij gehad moet hebben. Weer naar de dierenarts, oneindig veel onderzoeken, ze zagen waardes die verkeerd waren en dat je echt heel ziek was maar wat het was konden ze niet vinden. Kon je maar tegen ons praten zodat je het kon vertellen… Hij kreeg allemaal medicijnen, ik weet niet precies wat omdat ik niet mee kon naar de dierenarts, en die leken wat te helpen. Van die lappenpop die je was ging je langzaam weer bewegen, en kwam je heel veel bij mij liggen. Het leek dus beter te gaan tot het niet eten en toen het overgeven een week later weer begon. Misschien toch niet afbouwen met de medicijnen? En toch nog een anti misselijkheids middel erin omdat je in een nacht al 7 keer over gaf. Dag later weer terug om te kijken wat het was nu de goede dierenarts er was. Zij vond een verstopping dus kregen we daar middeltjes voor, we waren dat wel gewend maar normaal was je nooit zo ziek.
Die dag hadden we de kerstboom opgezet, jij vond dat altijd zo leuk en je lag er altijd zo lekker onder. Als de kerstboom er was was jij altijd kwijt want dat was jouw favoriete plekje. Je hebt er nog even onder gezeten, lekker genoten. Maar je was nog niet lekker dus ging je weer ergens schuilen. We hebben alles voor je geprobeerd, echt alles. Maar de volgende ochtend schrok ik wakker, ik wist niet waarom maar ik schrok. Ik ging naar de badkamer en daar lag jij, vechtend om te blijven leven.. Joury pakte je op, belde de dierenarts, die zei dat er misschien maar over andere dingen nagedacht moesten worden. Maar dat was niet meer nodig, nadat wij jou vasthadden voelde je je goed genoeg om niet meer te hoeven vechten en blies jij je laatste adem uit. Toch nog met je naar de dierenarts geraced maar het mocht niets meer baten, je was er niet meer. De dierenarts wist het ook echt niet en bood een autopsie aan, hieruit bleek later dat je een gigantische tumor en nog 2 kleintjes in je buik had zitten tegen je ruggetje aan. Door het lucht in de buik heeft geen enkele dierenarts (we hebben er meerdere gehad door verhuizingen) dit kunnen zien, en al was het eerder gevonden was er niets meer aan kunnen doen. Ik hoop zo dat je niet teveel pijn hebt gehad, en dat wij je een mooi, fijn laatste paar jaar konden geven.
Toen we thuis kwamen waren we helemaal van het padje af, we hebben beide heel de dag gehuild, niets anders dan huilen. S’ avonds hebben we besloten een GoFundMe (en na advies van een vriendin een Tikkie) op te zetten omdat we door de brand zo nauw zitten dat we niet eens normaal boodschappen konden betalen laat staan de dierenarts kosten of een waardig afscheid leek dit onze enige optie. De dagen erna heb ik eigenlijk niet veel meer gedaan dan half verlamd liggen, als mijn lichaam de energie vond te huilen en daarna weer half verlamd te liggen omdat mijn lichaam het verdriet niet aan kon. Ik was letterlijk helemaal leeggezogen van alle energie die ik had, en niemand was er om mij te troosten, Joury moest werken en had absurd lange dagen, 7 uur thuis en 8 uur weer het bed in om om 3 uur weer op te moeten staan. Het enige wat ik kon was huilen om Salem terug, maar Salem komt nooit meer terug. Ik was nergens anders meer toe in staat. En wat voelde ik mij alleen, ik kon ook nergens heen of iets doen, want jij was alles wat ik buiten Joury en vriendinnen op whatsapp had. Het was, en is nog steeds, een gigantisch grote eenzame leegte zonder jou.
Toen we de autopsie uitslag op dinsdag kregen hielp mij dat wel een beetje. Er was niets wat we meer of beter hadden kunnen doen en het was beter voor je, nu had je geen pijn meer. Ook heb ik gelukkig niet de keuze hoeven maken om je te laten gaan, natuurlijk had ik dat gedaan omdat ik je geen pijn gun maar wat had dat moeilijk geweest. Woensdag was de crematie ingepland, dit moest snel. Na heel naar contact met ik denk de planner daar, kregen we daar gelukkig wel een hele aardige vrouw, die liet ons afscheid nemen in onze eigen tijd en daarna brachten we je naar de oven. Het ging allemaal heel mooi en liefdevol, hoe wij het graag wouden. Hier heb ik goed afscheid van je kunnen nemen, Joury was zo trots op mij.
Wij zijn heel dankbaar dat wij deze mogelijkheid hadden, daarom willen wij heel graag iedereen bedanken die heeft gedoneerd via onze GoFundMe en Tikkie. We zijn er nog niet helemaal (gelukkig kon de crematie in ieder geval in 2 delen) maar wat zijn wij ontzettend dankbaar voor jullie en wat jullie allemaal gedoneerd en gedeeld hebben. Ik had eerlijk gezegd nooit verwacht dat we ook nog maar meer dan 100 euro zouden ophalen. Ik kan jullie niet omschrijven hoe dankbaar wij zijn voor dit allemaal. Jullie hebben voor ons zo ontzettend veel betekend en ik wou dat ik ook maar iets kon doen om deze dankbaarheid te laten blijken maar ik weet niet wat. Ik hoop dat dit voldoende voor je is.
Ook zijn wij dankbaar voor de lieve berichtjes, mensen die voor mij opbleven, regelmatig even checkte hoe het met mij ging, de lieve kaartjes, cadeautjes en bloemen. En vooral voor alle liefde.
Heel veel liefs,
Mich & Joury
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
Hoop dat ik ondanks dat het maar weinig was (alle flessen in huis opgezocht en opbrengst na je overgemaakt) je er wel door gesteund voelde.
Heel erg gesteund en dankbaar ♥️