Vrijwel niemand snapt hoe eenzaam dit is, ookal misschien nu in tijden van corona wel wat meer. Veel mensen zeggen dan “Ik zie ook niemand”, maar zij hebben wel menselijk contact, op werk, op school, in de supermakt of op straat, je ziet andere mensen. Met een beetje geluk zie ik mijn postbode maar die laat tegenwoordig de pakketjes bij de deur achter en zijn vaak al weg eer ik er ben. Zo’n klein stukje contact betekend al veel voor mij, omdat ik zelf in mijn eentje niet naar buiten kan. Pas later zie je in hoe eenzaam je voelt, zulke lange periodes zonder menselijk contact, nou woon ik wel samen met Joury maar hij is bijna nooit thuis vanwege zijn werk, en daarbij is hij meer een stuk van mij geworden dan een ander persoon. Het kleinste beetje contact betekend al zoveel voor mij, voor vrijwel elk ziek persoon dat aan huis gebonden zit.
Daarom is het zo belangrijk je zieke vrienden te blijven zien, ik snap dat het zwaar wordt omdat je altijd naar hun toe moet, in plaats van dat zij eens naar jou komen. Maar bedenk je alsjeblieft hoe graag zij willen, hoe graag zij ergens naartoe willen, hoe graag zij iemand willen zien buiten de persoon waar ze mee samen wonen. Als we gezond waren, waren we elke dag naar vrienden, kwamen we altijd bij je langs, ik iniedergeval wel. Maar hoe graag zij dat ook willen, hun lichaam kan dat niet.
Ondertussen heb ik best een groepje met chronisch zieke vrienden opgebouwd en wat ik vaak het meest hoor dat ze last van hebben is het onbegrip maar ook vooral de eenzaamheid, iets waar ik mij zo erg in herken. Bij mij en vele anderen staat 24/7 de TV aan om andere mensen te horen, om niet altijd maar in de stilte te zitten, al kijken we nieteens. Vaak altijd met hetzelfde programma, want die stemmen zijn bekend, en worden opgegeven moment troostend. Voor mij is dat bijvoorbeeld gilmore girls, ik denk dat ik ondertussen sinds 2016 heel Gilmore Girls al 60 keer heb gezien, of iniedergeval er doorheen geweest. Dat is mijn fijne plek, dat brengt mij rust, laat mij net iets minder alleen voelen. Dat heeft Netflix voor mij ook gewoon een standaard behoefte gemaakt. Ik weet nog net na de brand, toen hadden we een tijdje geen internet door een fout bij KPN met de verhuizing. Het gene wat mij het meest trooste als Joury aan t werk was was er niet.
Hoewel social media heel zwaar is voor ons en soms ook veel te negatief, is dit ook een hele fijne plek voor ons, vaak onze enigste vorm van contact met de buiten wereld. Ook ontmoeten we hier onze lotgenoten, onze grootste steunen en toeverlaten. Soms denk je misschien waarom die diegene zoveel aanwezig zijn op social media, dat is dus daarom, minder alleen zijn, het contact opzoeken wat we wel zelf kunnen. Daarom zijn appjes ook zo belangrijk voor ons, je even niet helemaal alleen voelen.
Daarom doe ik nu een oproep aan iedereen die dit leest en iemand kent die chronisch ziek is, gewoon ziek, waarvan je gewoon weet of denkt dat diegene zich eenzaam voelt of gewoon iemand waar je erg om geeft:
Wil je diegene even een appje sturen? Even bellen, even langs gaan, een kaartje of wat dan ook is nog beter, maar de kracht van dat appje is al geweldig en zo’n kleine handeling! Vertel ze dat je aan ze denkt, als je van ze houdt dat je van ze houdt of gewoon wat liefs. Als je het leuk vind zeg dan ook dat ik aan ze denk, want hoe meer hoe beter, hoe fijner. Als je tijd hebt, hoor dan even aan waar ze mee zitten, wees even een luisterend oor want dat is zo belangrijk.
Hoe klein zo’n appje misschien kan zijn voor jou, voor hun kan het het veschil zijn tussen huilen of niet huilen, instorten of niet instorten, opgeven of doorgaan of gewoon even iemand heel gelukkig maken, zo’n appje blijft vaak lang hangen, zelfs gefavoriet zodat we hem elk moment van de dag terug kunnen lezen als we het even nodig hebben. Zoiets kleins is voor ons iets gigantisch. Ook wil ik vragen om als je er aan denkt dit dus vaker te doen, gewoon even een klein appje met “Ik denk aan je” “Ik houd van je” of “Ik ben je niet vergeten” is al genoeg.
Dit is een van de grootste problemen bij mensen die chronisch ziek thuis zitten, nu met corona is het voor sommige mensen ook het geval en ik gun dat niemand. Hoe rot het ook is die situatie en die mensen zouden ook de steun moeten krijgen die ze nodig hebben, voor chronisch zieke mensen is dit vaak heel hun leven. Dit is waarom buiten alle dingen zelfmoord vaak de nummer 1 doodsoorzaak is omdat ze de eenzaamheid niet meer aan kunnen, omdat veel opgegeven moment niemand meer over houden omdat ze nooit naar buiten kunnen nieuwe mensen te ontmoeten en hun oude vrienden langzaamaan kwijt raakte. Daarom vind ik het heel belangrijk dat hier aandacht aan wordt besteed.
Zo was er afgelopen kerst een soort actie om vreemde mensen die het moeilijk hadden een kaartje te sturen, ik vind het zo jammer dat ik niet meer op de naam kan komen en dat ik door de brand de kaartjes ook niet meer heb om te kijken, maar ik vond dit zo’n leuk idee! Ik hoop dat dit komend jaar nog grootser wordt dan het al was! En dat je ook iemand opgeeft die het moeilijk heeft, ik weet nogsteeds niet wie mij toen opgegeven heeft maar ik ben diegene erg dankbaar! Het deed mij zo goed, en ik hoop echt dat dit anderen ook goed gaat doen.
Dus stuur dat appje <3
Veel liefs,
Mich
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
Naar voor je Michaela. Ja ME kan lang duren, maar gelukkig komt het soms ook weer goed. Langzaam proberen of je weer iets meer kan. Niet opgeven. Zorg eerst goed voor jezelf, dat is het belangrijkste. Anderen komen later!
Zeker! Helaas komt het vaker niet goed dan wel en zit het bij mij ook in een neerwaartse spuraal, dan is het ook gewoon iets wat je moet accepteren want er wat tegen doen kan je niet buiten blijven volhouden bij doktoren! Geeft ook rust om die acceptatie voor jezelf te hebben, het zijn vaak de mensen om mij heen die het het minst kunnen accepteren, voor nu is het een acceptatie dat ik niet meer beter wordt tot er echt wat is gevonden, is het beste wat ik ooit had kunnen doen voor mijzelf! Natuurlijk is er altijd hoop maar blijven doorgaan maakt het alleen erger bij deze ziekte helaas.