De mensen die mij kennen wisten het al en als je mijn eerste blog gelezen hebt wist je het ook waarschijnlijk. Iets meer dan 2 maanden geleden kwam een van mijn grootste nachtmerries uit, hier het verhaal:
Een dag van te voren hadden we een vriend van mij opgehaald omdat het niet zo goed met hem ging, we gaven hem even een rustig plekje en hij kon bij ons slapen. Dit is iets wat wij gewoon graag doen. We hadden hem de volgende dag weer afgezet bij het station om naar huis te gaan, we aten wat en ik probeerde het nieuwste seizoen van Modern Family terug te kijken. Het was mij eigenlijk net gelukt en er werd keihard aangeklopt, we negeerde het eerst maar. We hadden in een flat gewoond waar, als er zo werd aangeklopt, je absoluut NIET open moest doen, dus dat zat er nog een beetje in. Maar het bleef maar doorgaan, ik vroeg aan Joury of hij maar wou kijken wat het was. “Kom zo snel mogelijk naar buiten, vrouw, kinderen, dieren mee!” riep de man. Joury stond een beetje verbaasd te kijken “Ja je huis staat in brand!” het huis in brand? Joury keek na al het wijzen naar boven en daar zag hij de vlammen in ons dak staan. Hij rent naar binnen en verteld wat er is en dat we zo snel mogelijk weg moeten en hij gaat achter Salem aan, wat nog een aardige klus was als je katten kent. Ik trek snel een langere broek aan (inplaats van mijn korte pyjama broekje) ren, met het enigste plan dat ik had in volle paniekmodus naar boven om mijn geboorteknuffeltje te redden (als je je paniekplan de laatste jaren niet hebt geupdate, misschien is nu het juiste moment om dat toch maar eens te doen). Ik pak mijn handtas, gooi Joury’s sleutels en portomonnee er ook in, grijp de eerste schoenen van het rek en ren naar buiten. Ineens besef ik mij dat mijn trouwjurk op precies de plek ligt waar ik de vlammen zag inslaan toen ik boven was, dat gil ik dan ook. Joury rent naar boven en pakt net op tijd, seconden voor het glas springt en het vuur echt naar binnen vliegt mijn trouwjurk. Hoe dom eigenlijk als je er achteraf over nadenkt.
Stonden we dan buiten, mijn haar zat helemaal ingevlecht in cirkels op mijn hoofd, in een veel te grote pyjama broek, tas met knuffel in de hand, Salem bij mn voeten op de grond en Joury komt aanrennen met mijn trouwjurk. Joury pakt Salem op en dan vliegt ineens het hekje van de reiskoffer, binnen no time is Salem aan de andere kant van de straat. Joury, die zijn schoenen nog niet had aangetrokken, rent er achteraan. Op dat moment komt de politie naar mij toe dat ik moet verplaatsen in verband met de rook. Niet helemaal helder nadenkend vraag ik aan de politieman of hij dan mijn trouwjurk wilt dragen want die is best wel zwaar en ik moest ook de reiskoffer, mijn tas en Joury’s schoenen meenemen. Hij was een beetje in de war volgens mij :’) maar hij pakte mijn jurk over en we liepen naar het rood witte lint wat ondertussen werd opgehangen. Precies op dat moment kwam er een man naar ons toe rennen die mij kende, ik was helemaal in de war en zat echt te denken wie het nou was, kende ik hem van vroeger? Kwam hij ook op JOC (een soort jeugdcentrum waar we vaak kwamen)? Hij had het door en vertelde dat hij de vriend van een vriendin van mij was. Toen viel het kwartje gelukkig! Politieman blij dat ik iemand had, Joury kwam ook net weer aanrennen met Salem, die iemand gelukkig had weten tegen te houden. Ze brachten ons mee naar hun huis om even bij te kunnen komen, wat eten, wat drinken. Grappig genoeg was het de eerste keer dat ik deze vriendin echt ontmoette na maanden appen! We konden onze spullen en Salem daar gelukkig even onderdak bieden zodat wij terugkonden naar het rood witte lint zodat we de informatie mee konden krijgen.
Ondertussen stond het ook helemaal vol met brandweerwagens, uit letterlijk alles in een half uur rijden radius was er brandweer gekomen om de brand te blussen. Omdat het niet zo super met mij ging al daarvoor was ik al een week afwezig van social media, maar toen toch maar weer aangegooid, melden dat we oke waren want veel mensen hadden al gezien dat het ons huis was. Allemaal berichtjes en belletjes of we oke waren en of ze langs konden komen en of we onderdak nodig hadden noem het maar op, deed ons zo ontzettend goed, zeker op dat moment omdat het voelde alsof mijn wereld onder mijn voeten verdween. Van waar ik het kon zien zag het er al heftig genoeg uit, achteraf heb ik filmpjes gezien, die mijn vriendinnen op dat moment express bij mij weg hielden gelukkig, hoe je echt gigantische vlammen van achter zag. Achteraf heb ik ook gehoord dat als ze ook maar 5 minuten later waren geweest ons hele huis, en derest van de straat, weg was geweest. We werden door de politie, als bewoners zijnde, naar een plek gebracht waar we moesten wachten totdat er iemand zou komen die met ons zou praten over hoe nu verder.
Ik weet niet hoelang het geduurd heeft maar het voelde als uren dat we daar zaten te wachten, en ik kan mijzelf nogsteeds naar de grond zien zakken toen we voor ons huis in het steegje tegenover stonden en echt in tranen uitbarsten, tot die tijd was het nog niet echt binnen gekomen. Ik zag in mijn hoofd alles wat mij lief was in vlammen op gaan, dat mijn jeugdvakantie huisje afgebrand was (waar ik ook vele nachtmerries van heb gehad alsof ik erin stond ookal was ik er nieteens bij) hielp niet echt mee. Eindelijk na iets wat echt wel een lange tijd was werden we meegenomen naar een andere plek, een cafe in de straat, de mannen zouden daar zijn en de burgermeester was er ook. Ook daar duurde het nog erg lang voordat we eindelijk iets hoorde maar we kregen wel steeds wat te eten en te drinken aangeboden.
Joury’s opa en oma waren er ondertussen ook en ik had van hun gelukkig een jas of vest gekregen want die was ik in alle haast wel vergeten. De burgermeester stond er op dat ik werd nagekeken in de ambulance omdat hij bang was dat ik in shock verkeerde maar gelukkig was dit niet het geval. Nog langer wachten, eindeloos wachten op nieuws. Ondertussen was het al donker. Onze huisbaas was ondertussen ook uit Limburg aangekomen maar nog geen nieuws. Ik weet nog heel goed dat een brandweerman mij herkende en zn excuses aanbood voor het slopen van mijn dakpannen. Heel lief maar ik zat op dat moment echt van sloop ze allemaal voor mijn part als dat nodig is om derest te redden! Het sein van “Brand meester” was gelukkig wel eindelijk gegeven rond 12 uur s’nachts, zo ongeveer 3,5 uur na de brand. Maar verder wisten we nog niets, eindelijk rond 4 uur s’nachts kregen we informatie, wij en de buren waar de brand vandaan kwam konden niet meer naar huis, derest gelukkig wel.
Nu werden we er allemaal idividueel tussen uit gepikt om de status van ons huis te geven. Het huis met de meeste schade als eerste, wij gingen er eigenlijk vanuit dat wij daarna wel op de hoogte werden gesteld maar tot onze verbazing gingen andere huizen toch voor ons. We vonden dit een beetje raar want we hadden veel meer schade dan hun, ook mijn lichaam liet het afweten, chronisch ziek, een angststoornis en dan ook nogeens een brand doet geen wonderen kan ik je wel vertellen. Uiteindelijk omdat ik zo kapot ging mochten wij voor, we mochten het huis in om te kijken of we nog wat spullen nodig hadden en er werd een hotel voor ons geregeld om te overnachten. Ken je die scene uit De Titanic, waar alles half onder water staat en het regent uit het plafond? Dat was ons huis. Alles maar dan ook alles was doorweekt. Ik heb mijn laptop die ik helaas niet had meegepakt, met alle foto’s van heel mijn leven, uit een plas water kunnen vissen. Alles was onderwater. We mochten ook naar boven, gelukkig het enigste wat op dat moment aangetast bleek door het vuur, het had flink huisgehouden, en ik dankte welke kracht er ook voor gezorgd heeft dat Joury, die door letterlijk alles heen slaapt, er voor gezorgd heeft dat hij deze de volgende dag pas laat moest beginnen en dus nog niet op bed lag vanuit de grond van mijn hart op het moment dat ik zag hoe de vlammen ook via ons dakraam naar binnen waren geslagen op het bed. Nu nogsteeds schieten de tranen in mijn ogen als ik er weer aan denk.
Ook hier was alles weer nat, maar vooral verbrand. Ik kon door waar ons raam zat zien hoe het huis van de buren, als je het nog een huis mocht noemen, er uit zag en echt ik zou al die brandweermannen willen kussen en een medaille willen geven, dat zijn de echte helden van het volk. Later bleek dat er nog meer door de brand geraakt was, de achterwant van de keuken had flinke schade en voor onze “Opslag kamer” hadden we het geluk dat er een hal tussenzat anders was dat ook flink mis gegaan, het zat ook overal in de muren maar wat wel de meeste schade heeft aangebracht is het water. Iets wat kennelijk heel vaak het geval is maar eigenlijk nooit over wordt gepraat. Ik pakte mijn oplader, wat schrijfboekjes die ik bij hield, een knuffeltje dat ik had gekocht voor een hopelijk toekomstige baby en wat kleding die niet al te nat leek te zijn, ook mijn laptop en camera had ik mee en Joury zijn computer, zodat die iniedergeval niet in al die nattigheid bleven staan. En het schilderijtje van mijn opa die gelukkig nog redelijk ongedeerd was. We haalden onze spullen en Salem bij de vriendin op, die al die tijd ook wakker ware gebleven, en gingen rond 5 uur op weg naar het hotel.
Buiten dat schilderijtje, mijn oplader en Joury’s computer (goede karma voor de trouwjurk denk ik) bleek op de hotelkamer dat er niets meer bruikbaar van was. Mijn camera en laptop bleken later einde verhaal, de kleding en het knuffeltje hadden zo’n stank en waren zo vies dat er niets meer mee te begaan was, en ja de boekjes kon je ook niets meer mee aan. Verrassend genoeg waren mijn feeënkaarten ongedeerd gebleven? Toeval of is er toch iets? Amper geslapen moesten we al snel weer uitchecken, gelukkig had het hotel een ontbijt pakketje voor ons gemaakt aangezien we dik door het ontbijt hadden heen geslapen.
De volgende dagen zijn mij in een waas voorbij gegaan, er moest zoveel geregeld worden maar mijn lichaam had gewoon volledig opgegeven. We moesten een nieuw huis zien te vinden en alle spullen uitzoeken, bijna niets was meer wat. We moesten dingen met de verzekering regelen en het huis moest leeggeruimd worden. Gelukkig werden we met veel geholpen en werd er ook een hoop voor ons geregeld, maar tussen al je spullen zitten en kiezen wat er wel en niet weg moet is zwaar. Ik ben een heel sentimenteel persoon en er stonden veel spullen van mijn opa’s en oma’s. Dingen van ons trouwen, van speciale reizen, van onze relatie samen. Hou het er maar op dat het heel zwaar was. Gelukkig had Joury een hotel voor ons geregeld midden in een natuurgebied vlakbij (grappig genoeg was dit eerst een mogelijke trouwlocatie van ons), hij weet dat ik in de natuur het meest tot rust kom dus dat heeft mij ook echt wel veel geholpen, daar kon ik dan s’avonds nog een beetje bij komen.
Ondertussen ook een gemeubileerd huisje gevonden waar we dan de week erna in konden trekken dus we hadden iniedergeval onderdak. Het was nog een hele zware week maar gelukkig was uiteindelijk alles geregeld en het huis leeg. Met mijn dierbare spullen bij de verzekering, maar helaas een hoop ook het raam uit in de container, er was geen land meer mee te bezeilen, en zelfs voor sentimentele waarde was het zover heen dat je er niets meer aan had.
De weken erna waren zwaar, veel moesten we nieuw kopen en dat hielp mij wel een beetje (shoptherapy helpt altijd toch?) maar voor maar even. Ik ben gek van kaarsen, maar ik vond het doodeng om er een aan te steken (ookal was het nieteens daardoor gebeurd, het was een powerbank op het bed bij de buurjongen die de boosdoener was geweest, die vloog plotseling in de fik en wonende in monumentale panden sloeg het als een gek om zich heen). Maar het was mij gelukt, ik had de kaars aangestoken, over mijn angsten heen gezet, mijn therapeut zou trots op mij zijn. Ookal moet ik het misschien nogeens doen want dat is de enigste keer geweest oeps. Ook bleven nachtmerries mij volgen, elke nacht weer en weer en weer. Gelukkig werd ook dat minder, tot nu een paar weken geleden er ergens in de straat keihard werd aangeklopt, op de manier die al eng voor mij was door die vreselijke flat, maar nog enger door de avond van de brand. Ookal probeerde ik mijzelf aan te praten dat er niets was moest Joury, die gelukkig thuis was, alles maar dan ook echt alles checken of er niets aan de hand was. De nachtmerries begonnen weer maar ondertussen zijn ze gelukkig weer wat minder.
Toen ik weleens hiervoor nadacht over brand wist ik wel dat het een impact op je zou hebben, maar ik had nooit kunnen gokken hoe groot dat is, hoe ik nu nogsteeds bij elke brandlucht en klop en bericht over brand of wat me er ook maar aan laat denken weer in paniek schiet, hoe ik nieteens de kracht had het toen in mijn dagboek van mij af te schrijven, hoe het weken koste voor ik besefte dat dit echt gebeurd was. Tijdens het schrijven van deze blog heb ik ook een paar keer moeten stoppen omdat ik het gewoon even niet redde, omdat ik weer in huilen uitbarste. Het brengt zoveel meer mee dan je denkt en ik denk dat ook dit iets moet gaan zijn wat ik moet accepteren als iets wat ik in mijn leven meeneem. Je vergeet dit niet zomaar, je blijft erop letten, net als andere dingen uit het verleden. Je gaat ook allemaal dingen over denken, zo geloof ik heel erg in tekens, en dingen uit een hogere macht die wij niet helemaal snappen. Ik ging dit jaar in met een bloedneus en daarna vloog mijn wensballon die ik elk jaar traditiegetrouw aansteek in de fik in mijn handen. Was dit een teken? Had dit een betekenis? Wat ik alleen maar kan hopen is dat dit het dan was.
Er is ons verteld dat wij waarschijnlijk volgend jaar maart weer terug kunnen naar ons huisje, opgeknapt en al. Maar kan ik dat wel aan? Joury is vrachtwagen chauffeur en daarom word ik doordeweeks elke ochtend alleen wakker, ga ik dat trekken als ik elke keer alleen wakker word in een huis, in een kamer waar ik de vlammen zag inschieten, die ik zag afbranden? De kamer wordt wel volledig veranderd, hoger dak, dakkapel inplaats van dakraam, maar is dat genoeg voor mij? Om niet elke nacht die nachtmerries te hebbben. En wat als ik straks een kind heb, ben ik dan niet nog banger dat het weer gebeurd, ookal wordt het huis waarschijnlijk alleen maar veiliger gemaakt.
Ik probeer er maar niet teveel over na te denken en positief te blijven. Hopelijk kan ik zometeen weer genieten van dat fijne huisje, en hopelijk kunnen we het weer een mooi plekje maken en er nieuwe herinneringen ophangen. Hopelijk is er nog veel wat gered heeft kunnen worden, vooral de foto’s op mijn laptop want mijn externe harde schijf was spoorloos en ik hoop niet onder water. Ik moet hoop houden. Hoop voor een prachtige toekomst.
Veel liefs,
Mich
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
Respect lieverd