Hallo, welkom bij mijn eerste blog bericht!
Ik heb hier lang over nagedacht en heb besloten toch eindelijk een blog te beginnen! Ik hou ontzettend veel van alles van mij afschrijven. Dit deed ik lang op mijn instagram account, maar ik merkte dat instagram niet helemaal goed was voor mijn mentale gezondheid dus ben ik hiermee gestopt. Toen kwam het op mijn persoonlijke facebook maar dit voelde niet echt als de juiste plek hiervoor. Hiermee bereikte ik ook niet echt de mensen die ik echt wilde bereiken, de mensen die altijd zo blij waren met mijn instagram berichten en verhalen. Die steun uit mijn verhalen haalde en een aantal zelfs die nadat ik alles eraf had gehaald mij berichtte hoe jammer hun het vonden. Dat was precies wat ik wou bereiken met mijn berichten, iemand een hart onder de riem steken, herkenning geven, laten weten dat ze niet alleen zijn. Tegelijkertijd natuurlijk ook meer begrip creëren voor de situatie waar ik en velen zich in bevinden. Nu hoop ik wat ik daarmee bereikte hier verder door te kunnen zetten. Ik zal je meenemen in mijn leven, en de goede en slechte momenten met je delen. Hier in het nu en in het verleden.
Zoals bovenin mijn site al te lezen: “Aan het meisje dat haar vonk kwijt was:“. Ik ben heel lang mijn vonk kwijt geweest, met het krijgen van een ziekte die zo levensveranderend is als ME en Fybromyalgie komt een heleboel verdriet met je mee. Wat heel veel mensen niet weten is dat dit een soort rouwproces in gang zet, je rouwt om je eigen leven. Iniedergeval het leven wat je had. Net als het rouwen om een geliefde die je verliest is dit denk ik niet iets wat nooit helemaal overgaat, maar opgegeven moment vind je er vrede mee. Ik ben na een hele zware periode van jaren weer blij om te leven, ik ben blij met alles wat ik WEL kan. Het hielp mij om te stoppen met kijken wat mijn vrienden allemaal deden op social media, niet omdat ik niet blij was voor hun, maar omdat ik het zo erg miste en mij soms zo buitengesloten voelde omdat ik door mijn lijf niet mee kon. De reacties dat ik mij dan niet aan moest stellen hielpen natuurlijk ook allemaal niet mee. Maar door te kijken naar wat ik wel kan en niet meer zo naar wat anderen kunnen ben ik een stuk gelukkiger geworden.
Er zijn een heleboel dingen die voor een niet ziek persoon zo normaal zijn om te kunnen doen, die voor mij ook ooit normaal waren, zoals het werken, naar school gaan, haren wassen, opstaan, het huishouden en zelfs normaal naar de wc kunnen lopen. Het niet meer in staat zijn deze taken normaal te kunnen uitvoeren heeft mij eerst echt diep in de put gebracht, maar ik ben dankbaar dat ik nu juist elk moment kan vieren. Ik vier het als ik opsta, ik vier het als ik mijn haren was, ik vier het als ik de was doe. Elk klein dingetje wat ik doe vier ik en maakt mij trots, omdat er ook zat momenten zijn dat ik die dingen nieteens kan. Ik denk dat ik altijd al wel een positief ingesteld persoon ben geweest en misschien heeft dat geholpen, maar het is fijn om zo dankbaar voor alles te kunnen zijn, het maakt alles net een beetje beter. Dat trotse gevoel, dat sprankje van vreugde. Ik heb mijn vonk dus weer terug (niet altijd even fel natuurlijk maar wie heeft dat wel), en ik hoop dat iedereen die dit leest (en niet leest ook natuurlijk) zijn of haar vonk weer terug vind, zeker in deze donkere tijden, en dat die vonk feller mag zijn dan ooit tevoren (pas wel op voor huisbranden)!
Dit was mijn eerste blog en ik hoop snel meer te vertellen over wat mijn ziekten voor mij inhouden, wat ik meemaak en misschien ook nog wel wat over hoe ik mijn echte huisbrand heb ervaren!
Veel liefs,
Mich
Michaela
Leuk dat je dit leest! :)
Goed geschreven! Met zo’n instelling als de jouwe, kun je alles aan! Respect voor jou Michaela.
Heel erg bedankt! 🙂
Dapper van je om het zo van je af te schrijven. De manier waarop je het schrijft, ondanks je problemen met je lijf, is prettig om te lezen. Als is het woord prettig wellicht niet op z’n plaats maar het is knap geschreven.